In zijn reeks drag therapy sessies behandelt Indie Nile deze keer de verhouding die hij met zijn moeder ontwikkeld heeft over de jaren. Gekleed in een voluptueus zwart laklederen kostuum, geassisteerd door zijn appetijtelijk ogende danspartner en bepruikt en opgemaakt als de spitting image van zijn moeder zelf die hij -tot hilariteit van de zaal- als de make-up artist klaar is met de metamorfose, belt via face time, en aldus confronteert met haar spiegelbeeld. Dit zien wij als ouverture geprojecteerd met video op een scherm, waarna Indie stralend zijn live entree maakt.

Indie’s handelsmerk wordt hier ook ten volle geëtaleerd: de perfect lipsynch uitgevoerde commerciële en overwegend larmoyante hitjes, die hij afwisselt met herinneringen, commentaren, anekdotes en bespiegelingen over zijn verhouding tot zijn moeder. Hij is buitengewoon bedreven in de playback-techniek en er zal veel tijd besteed zijn om lippen, tong, ademhaling, timing plus de bijbehorende gestiek perfect te laten synchroniseren.

Bij alles laat hij de toeschouwer altijd ruimte om al dan niet mee te gaan in de illusie die hij creëert, want hij kan overschakelen naar andere aspecten van zijn persoonlijkheid, en zelfs met lichte zelfspot vanaf een zekere afstand zijn eigen hang-ups etaleren. Via gespeelde identiteit kan hij ook in de duisterder kelders van de psyche afdalen, zoals hij overtuigend demonstreert.

Het theatermedium laat zich uitsluitend vatten in paradoxen, en van alle definities van het theater die ooit geponeerd zijn, is en blijft de volgende wel de meest doeltreffende: bij theater gaat het om het liegen van de waarheid. In deze therapeutische sessies beweegt Indie zich voortdurend precies tussen deze polen.

foto Annelies Verhelst