Voor het tweede gedeelte van de voorstelling zijn de toeschouwers aan een andere kant van het zaaltje allemaal door elkaar gaan zitten. De klassen hebben zich vermengd, roept een van de performers monter uit. Dat was in het eerste deel niet de bedoeling. Toen waren we nog opgedeeld in groepen: mensen met hartvormige konten; mensen met opzichtige juwelen; en mensen met een trieste biografie. Welkom bij Bow A Study van de Poolse maker Wojciech Grudziński.

Even zijn (korte) biografie: Grudziński (1991) studeerde aan de Balletopleiding in Warschau en Codarts in Rotterdam en deed zijn masteropleiding aan DAS Theater (2021-2023). Bij  laatstgenoemde startte hij zijn onderzoek naar naar het fenomeen ‘buigen’, waarvan Bow A Study als afstudeerproject onderdeel is. Intussen bouwt hij gestaag aan zijn (internationale) loopbaan als choreograaf en performer en werkte hij onder meer met Dries Verhoeven.

Bow A Study is een interessante ontmoeting met deze maker. Het eerste gedeelte is speels, met korte, snelle scènes en verwijzingen naar klassieke dansvormen. We maken kennis met vier performers van wie een zich af en toe zal opwerpen als strenge balletmeesteres, haar weelderige vormen gehuld in een strak roze glimmend pak; ook de anderen dragen iets dat knipoogt naar een bekend beeld, een miniem roze klokrokje of dito bh’tje over een brede borstkas. Ze verwelkomen ons met een vriendelijk ‘goedemorgen’ en een uitnodiging de buik van de voorstelling in te stappen – als begonnen we deze avond aan een geheel nieuwe dag.

Dat blijkt er dan een te zijn vol nieuwe, dansante indrukken, fraai en minder fraai, grappig en duister, met fysiek én tekstueel commentaar op deze oude wereld met zijn consumentisme, hang naar labels en hokjes, indeling en uitsluiting, macht en onmacht. En Grudziński noemt ze nadrukkelijk als medemakers, Barnaby Savage, Katarzyna Szugajew en Olga Tamara Briks die ons samen met hem dit weirde, barokke en ergens ook wel fijne universum intrekken.

Echt indrukwekkend wordt Bow A Study evenwel in het tweede gedeelte, waarin het buigen verder wordt uitgewerkt in een heftige dans van Briks en Grudziński samen. Wat doen we als we buigen? Wat doen artiesten aan het eind van een voorstelling? Wat betekent het precies, in context van het theater, maar ook daarbuiten? Voor wie buigen we? Voor wat? Hoe kwetsbaar zijn we als we buigen, wat doen we onszelf aan als we buigen? Hoe vaak denken we hieraan? Niet vaak genoeg, misschien. Waarschijnlijk.

In het donkergroene licht, omgeven door een indringende soundscape (Wojtek Blecharz), zien we hun lichamen sidderen, strijden, bibberen en buigen, maar nooit breken, om elkaar uiteindelijk te vinden in een uitgeputte, maar toch soort troostrijke pose die een zekere verbondenheid suggereert. Mooi en intens.
Binnenkort komt Wojciech Grudziński bij Frascati Producties een residentieprogramma doen. Dat is een fijn vooruitzicht; van deze maker willen we wel meer zien.

Foto: Bart Grietens