Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Max Arian, geboren in 1940 te Amsterdam, studeerde politicologie, was lang redacteur cultuur en buitenland van De Groene Amsterdammer en schreef voor Toneel Teatraal en daarna voor Theatermaker. Hij is hoofdredacteur van De Brug, een blad over het Midden-Oosten, en hij schreef een uitgebreide biografie over de jonge Sandberg, de latere directeur van het Stedelijk Museum: Zoeken en Scheuren. Hij woont en werkt in Amsterdam en schrijft voor Theaterkrant.nl over toneel, politiek georiënteerd theater, jeugdtheater, muziektheater en opera.
Er ligt iets of iemand op het toneel, gewikkeld in een gebloemde beddensprei. Het lijkt op een monster, een vreemd bewegend dier, een dreigend spook. Bij nader inzien is het een vrouw – mezzosopraan Ekaterina Levental – maar je ziet haar aanvankelijk niet. (meer…)
Misschien is het een beetje veel van het heel erg goede: van de vier theatervoorstellingen die ik in tien dagen zag, gingen er drie over fake news, nepnieuws en alternatieve feiten. Misschien omdat het door Trump en Poetin heel actueel is geworden of omdat toneel op zich al een vorm van alternatieve en leugenachtige informatievoorziening kan zijn. (meer…)
Tsaar Peter de Grote (1672-1725), en vooral zijn incognito verblijf als leerling-timmerman op een scheepswerf in Zaandam, was omstreeks 1800 een zeer populair onderwerp voor lichtvoetige opera’s. Daarvan heeft Barokopera Amsterdam er drie onder het stof vandaan gehaald en door elkaar gemonteerd onder het motto: ‘Wie is de ware Peter?’ Was hij een brute dictator of een verlichte vorst? Leek hij wellicht op de hedendaagse Poetin? Is er ook in zijn geval sprake van nepnieuws en ordinaire propaganda? (meer…)
Het moet verleidelijk zijn voor elke theatermaker. Halbe Zijlstra, ooit als staatssecretaris voor cultuur de doodsvijand van bijna alle kunstenaars, valt als minister van Buitenlandse Zaken over een opschepperig, maar geheel verzonnen bezoek aan de datsja van Poetin. Wat zou je daar graag toneel over maken. Richard III eindigt als clown in het theater dat hij zo graag wilde afschaffen. (meer…)
Componist en dirigent Leonard Bernstein wilde liefst niet herinnerd worden als alleen maar de schepper van de musical West Side Story. Hij moest en zou een echte Amerikaanse opera schrijven. Niet alleen Amerikaans omdat het moderne muziek zou moeten zijn, die het bestaan van jazz, musical en filmmuziek niet zou ontkennen. Maar ook door het onderwerp: geen verhaal over koningen en prinsessen, maar over een echte Amerikaanse middenstandsfamilie uit een echte Amerikaanse buitenwijk. (meer…)
The Fat Lady ontleent zijn naam aan de bekende uitdrukking: ‘It ain’t over till the fat lady sings’. Maar dikke dames zingen bij deze operagroep gewoonlijk geen Wagnerrollen. Het zijn vaker piepjonge zangers. De groep is nog geen vijf jaar oud en daarmee de allerjongste van de vele sympathieke kleine opera-ondernemingen die op het ogenblik overal in Nederland te vinden zijn. (meer…)
Het toneelbeeld heeft helemaal niets met de Tachtigjarige Oorlog te maken; het lijkt eerder een eigentijds rockconcert, met veel muziekinstrumenten, staande microfoons en televisieschermen. De spelers en muzikanten dragen tijdloze, vaalkleurige overalls, met maar kleine persoonlijke verschillen (decor en kostuums: Dieuweke van Reij en Sanne Oostervink). (meer…)
Gelukkig krijgt het nieuwe theater CC Amstel in Amsterdam-Zuid langzamerhand vorm. Vorige week moest je de gloednieuwe opvolger van het aloude Ostadetheater nog sluipdoor zien binnen te komen langs een zij-ingang die eigenlijk voor decorstukken bestemd is, nu is er een ruime foyer en zijn er lange gangen die naar de fraaie middelgrote zaal leiden. (meer…)
Ulrike Quade maakt geëngageerd, surrealistisch en poëtisch beeldend theater, een combinatie van muziek, dans, performance, taal, poppenspel en beeldende kunst. Voor de nieuwe muziektheatervoorstelling Dorian Gray naar het beroemde boek van Oscar Wilde, werkt zij samen met Romain Bischoff, de muzikale leider van Silbersee, met een hele reeks ontwerpers, componisten en poppenspelers, en zelfs met een filosofische dramaturg (Thomas Lamers). (meer…)
