Joost Ramaer

Minutenlang springen de twaalf jonge dansers – elf mannen en één vrouw – wild heen en weer over het volledig ontbeende podium van de Grote Zaal in de Stadsschouwburg Amsterdam. Zonder muziek, in perfecte coördinatie. … Lees verder

De vlakke vloer is in duisternis gehuld. We horen alleen het swish swish swish van het springtouw waarmee de danseres in de weer is. Schier eindeloos blijft dat zo – de duisternis en dat geluid. … Lees verder

In een hoek van het podium beukt een man herhaaldelijk hard op een steen. Midden in het speelveld reageert Dorothée Munyaneza op iedere slag, alsof de steen haar eigen lichaam is. Alsof iedere slag haar … Lees verder

Zes dansers staan om een soort judomat heen. Een vierkant van witte vloerbedekking, dat de planken vloer in de Shambles-tent dansbaar moet maken. Een van hen betreedt deze arena en begint te dansen. Eerst alleen. … Lees verder

Het zal wel toeval zijn, maar als je wilt kun je een rode draad zien lopen door de Parade 2018: een verfrissend relativerende en politiek-incorrecte kijk op de verhouding tussen mens en Moeder Aarde. Wrijven … Lees verder

‘It’s a man’s, man’s, man’s world’ lijkt James Browns apologie voor de vrouw. Ja, het is een mannenwereld, zingt hij. Mannen vonden de auto uit, de trein en het schip. Maar die wereld, hún wereld, … Lees verder

Ergens aan het begin van De Worsten van Babel komt Hugo Kennis op met een levende kip onder zijn arm. Hij kust het dier liefdevol op de kop. Maar de toeschouwer ziet ook het mes … Lees verder

Ongeveer halverwege Ong Keng Sens Trojan Women komt Helena op. Helena, de beeldschone koningin van Sparta, die zich door de jonge Trojaanse prins Paris heeft laten schaken. De wandelende oorzaak van de tienjarige oorlog met … Lees verder

Als de zaaldeuren opengaan en wij toeschouwers in beweging komen, duiken er ineens gestalten tussen ons op met reusachtige, wollige dierenmaskers op hun hoofden. Ze zeggen niets, delen hier en daar briefjes uit of raadselachtige … Lees verder