Alle reacties

Vandaag de voorstelling bezocht in Utrecht.
Prachtig in zijn eenvoud, en wordt je meegenomen in de denk wereld van de mens groot en klein….wat is verzonnen, wat wel wat niet….is liegen dan niet goed, of alleen anders verwoorden….bevoorrecht dat ik daar in de intieme kleine zaal mocht zitten.

Enneh. Regie Bart Oomen

Mooi dom om in de pauze weg te gaan!
Wij vonden het stuk hilarisch! Het begint pas na de pauze! Maar dat is ook precies de bedoeling…!!
De opbouw is geniaal!
De hele zaal lag dubbel ná de pauze! Juist het stuk ervoor is belangrijk om het stuk erna te snappen.
We gaan niet zo vaak naar het theater maar dit smaakt naar meer!!

Wat mij verbaast in deze recensie is waarom er zo’n zwaar accent wordt gelegd op de mening van Kees Torn. Het is gewoon een zakelijke transactie geweest. Onno Innemee heeft gevraagd, Kees Torn heeft geleverd, en daar ongetwijfeld een factuurtje over verstuurd. ‘Verschil moet er zijn’, en dat er ook wel heel duidelijk is, had wat verder uitgediept en uitgebalanceerd moeten worden, en een vervolg moeten krijgen na de pauze, die er dus niet was. Het is een nog niet opgehelderd mysterie waarom kleine zaal-producties qua tijd tegenwoordig zo krap bemeten zijn. Daar mag ook wel eens een theatervoorstelling over gemaakt worden. Bovendien moeten theaterdirecties eindelijk eens maatregelen nemen tegen al die horken die tijdens de voorstelling ongegeneerd met hun tablet in de weer zijn. Zo ook in Roosendaal. Zie voor mijn recensie: www.roosendaalspleijdooi.jimdo.com

Wij hebben een avond ervaren met ontroering, een avond waarin de spelers stiltes durven laten vallen, waarin het verhaal sober wordt gebracht, het hoeft niet opgedoft te worden met veel woorden. Het is geen toneelstuk, er wordt wel gespeeld op harp en percussie instrumenten en er wordt gespeeld met de stem. In de stiltes hoest het publiek niet, het luistert en wacht ademloos, een spelt laat men niet vallen. Twee mensen met een verhaal, die elkaar op het toneel ontmoeten. Prachtig, zo’n samenspel van sommen en delen.

Wie de achternaamloze ‘Jeroen’ en ‘Erik’ zijn weet ik niet. Wat ik wel weet is dat ik walg van hun stemmingmakerij.

Heksenjacht zoals in de middeleeuwen. Veroordeeld door de media, maar niet door het gerechtshof.

Kenmerkend voor de drie organisaties. Het gaat over organisatie, vertegenwoordiging en de poppetjes in plaats van inhoud en
verbetering van de podiumkunsten.
Gemiste kans, heel jammer !

Gezien in de La Mar in Amsterdam, zeer slecht stuk met achterhaald en grof taalgebruik. Tot overmaat van amateurisme is nog geprobeerd het stuk kracht bij te zetten door namen te misbruiken van onroerend goed ondernemers die nog immer in het vak werkzaam zijn.
Schandalig dat dit kan en mag.

Inderdaad. Welke man houdt hem de hand boven het hoofd?

Nu Ruut Weismann nog.

Wat jammer dat de voorstelling Geen Pniek niet dat bracht wat we verwachte.. vooral van de grappige Tjitke hadden we meer verwacht. Wij hadden het onze vriendin cadeau gedaan .. maar het was helaas een misser.
Persoonlijk mis ik muziek in een voorstelling als deze en het deed me denken aan theater van de lach.. deurtje open deurtje dicht.. nee .. ik heb wel eens wat beters gezien😊

Verstandig besluit. Hopelijk voelen studenten van opleidingen, mensen in ons werkveld én daarbuiten zich hierdoor gesterkt. Met de studieleider van de regie-opleiding in de jaren 80 waren er overigens vergelijkbare problemen. Laten we hopen op een wereldwijde kentering!

Gisteren in Roosendaal. Ik herkende niks van de zwarte recencie. De lachers waren er volop. De keren spontaan applaus veelvuldig aanwezig. Er werder fouten gemaakt, masr door de manier waarop het opgevangen werd, kreeg je juist een nog leiukere en spontane show. Voor ons een leuk avondje uit, waarin we ook genoten hebben van het mooie pianospel! Misschien dat we zelfs nog een keer gaan

Ik heb me eerst laten vervoeren en pas na de voorstelling gereflecteerd. Dat heb ik niet zo gepland maar het kwam vanzelf. Dus wél meegenomen blijkbaar. Ach, je kunt niet voor iederéén goed doen. En dat moet je ook niet willen, I guess.

Het is inmiddels aangepast Patricio, onze excuses!

Patriocia Wang ??!!!. Mijn voornaam krijgt altijd allerlei variaties: Patrico, Patricia, Mauricio, Fabrizio, Patrizio, enz. enz. maar Patriocia had ik tot nu toe nog nooit gezien :-) :-) Beste Marcelle, het is gewoon: Patricio. Groeten
Patricio Wang

Dag Evelyne,

Dank voor je helder geformuleerde gedachten.
Ik volg je in heel veel dingen, maar ik ga graag op iets in:
ik denk dat je vanuit de foute veronderstelling vertrekt dat RULE OF THREE je iets specifiek wil laten voelen, dat het een zintuiglijke vervoering beoogt die cerebrale analyses uit de weg zou gaan.
Met die twee-deling ‘zintuiglijke vervoering’ versus ‘cerebrale analyse’ ga ik niet akkoord.

Ik wil het allebei.
Tegelijkertijd.
In dezelfde zaal.
En vele variaties erop.
Dat de ene toeschouwer zich volledig laat meeslepen en opzwepen.
En dat de ander de gewilde opzichtigheid van vorm aanvoelt, een parallel ziet met de informatie- en communicatiestroom van vandaag de dag die door je woorden ‘opzichtig’ en ‘vorm’ in mijn opziens kernachtig samengevat worden.
En dat die erover gaat reflecteren, een cerebrale analyse maakt zo je wil.
En dat de aanwezigheid van die verschillende visies (en alle tussenliggende variaties van die visies!) in eenzelfde zaal de dingen nog wat op scherper zet.

Ik verlang niks van de toeschouwer, ik wil ze niet duwen in één ervaring. In elk werk tracht ik ‘hooks’ aan te reiken die het mogelijk maken voor de toeschouwer om voor zichzelf een diepgaande ervaring te creëren, of die nu esthetisch, emotioneel en/of reflectief is.
Dat is een mooie drie-eenheid me dunkt.

Dat was het belangrijkste.
Al valt er ook veel te zeggen over die andere tweedeling: ‘artist’s artist’ en ‘artist voor liefhebbers’.
Ik had zo graag willen zeggen dat dit zo anno 2008 was.
Maar blijkbaar niet.
Nog wat muurtjes te slopen.
We werken eraan.

Met warme groeten,
Jan

Beste Piet,

Je zegt: ‘Het kan gebeuren dat je als recensent niet gecharmeerd bent van een voorstelling. Maar óf schrijf dan geen recensie óf lees de informatie erover voor je begint te typen.’ Dit eerste deel vind ik heel kwalijk en bovendien ook wel gevaarlijk voor theaterkritiek. Waarom zou de mate waarin een criticus gecharmeerd is door een voorstelling een voorwaarde moeten zijn voor het schrijven van een recensie? Ik heb het nog even voor de zekerheid opgezocht en gecharmeerd betekent ‘zeer tevreden met’. Wanneer er enkel recensies geschreven worden over voorstellingen waar recensenten zeer tevreden mee zijn is de theaterkritiek dood. Dan verliest het haar reflecterende en beoordelende functie voor het theaterveld. Dan is het niets meer dan een compliment waar voor betaald wordt. Dan wordt de theatersector inderdaad een vakgebied waarin iedereen zegt hoe goed ze het doen. Dan wordt het Nederlands theaterveld een collectieve circlejerk. En dat moeten we niet willen.

Kunstkritiek hoort niet enkel lauwerend te zijn. Kunstkritiek moet ook tegen makers zeggen wanneer een voorstelling niet geslaagd is en, nog veel belangrijker, waarom niet. Niet elke voorstelling is geslaagd en niet elke ervaring van elke recensent is universeel. De kunst van kunstkritiek is om te verwoorden waarom een voorstelling al dan niet geslaagd is. Om te verwoorden welke aspecten werken en welke niet. Om te verwoorden wat een voorstelling met je doet, waarom het je koud laat of juist emotioneert. Om te verwoorden waarom je een voorstelling niks vond of juist charmeert.

Een houding van ongeconditioneerde positiviteit of lof betekent de dood van de kunstkritiek. In tegenstelling tot wat vaak geroepen wordt zijn recensenten en critici geen zuurpruimen die een hekel hebben aan theater – integendeel. De recensenten en critici die ik ken hebben juist een enorme liefde voor theater. Zij schrijven negatieve recensies niet om makers te kwetsen of te kleineren, zij schrijven het uit eerlijkheid. Omdat niemand erbij gebaat is wanneer er gelogen wordt over slechte voorstellingen. Wanneer er betoogd en duidelijk gemaakt wordt waarom iets niet werkt in een voorstelling, kunnen makers daar iets mee en kunnen zij zich daar ofwel niets van aantrekken ofwel daar rekenschap van nemen. En dan is de kans op groeiende kwaliteit een stuk groter dan wanneer er over slechte voorstellingen gelogen of gezwegen wordt.

Groet,
Nuno

Donderdagavond 19 oktober naar de voorstelling van Patrick Nederkoorn geweest. Ondanks dat het niet uitverkocht was in Enschede hebben de aanwezigen waaronder ik gigantisch genoten. Patrick is echt goed en wordt steeds beter. Succes