Alle reacties

Dankje Anne!

Wat een sterk verhaal. Goed dat juist een kunstenaar het nu eens zo scherp formuleert. Dank!

Het gaat al jaren om ‘Werkend Nederland’ die mogen ‘profiteren’ van deze groeiende economie (Rutte) ik stel vast dat met dit beleid de ‘werkers’ uit de kunsten sector, met nog wat andere doelgroepen daar ook geen deel van uitmaken.

Als theater directies ongeveer een ministers salaris hebben (zoals hierboven geschetst) kun je toch niet spreken van enige solidariteit met de kunstenaars, die voor een habbekrats de voorstellingen maken?
Zij op het pluche, de kunstenaar op de blaren, terwijl deze laatsten de core business zijn van elk theater.

Punt gemaakt…

All true! Call me a dreamer! But I still think we artists should and can learn from GVB strikes and just stop the service! We should and can go on a massive strike, by stopping the art flow, no more theater, no more music in bars tv and radio, no concerts, no museum door should be open, all the statues in the cities should be covered with black fabrics, all the galleries and exhibitions! I know it’s not going to be easy, but I’m sure we can find a way! Wouldn’t that be an effective way to help the society or the government to realize what they are ignoring?

Wat een prachtig verhelderend verhaal, waar je niet omheen kan, chapeau!!!!

Theater is verrijking, zet je aan het denken! Theater is ontspanning, ontmoeting en laat je verbazen, genieten en verrassen! Hoe waardevol is dat in ons jachtige bestaan!! Het mag niet verdwijnen. Er wordt door veel mensen keihard gewerkt om al het bovenstaande waar te maken. En ja, dat kost geld, niet minder maar eerlijk geld! Een ontwikkeld land zonder mooi theater is m.i. armoe!!

Hartkloppingen! Wat een waarachtig betoog.

Ik blijf het altijd lastig vinden dat de sector klaagt over zaken als fair practice. De directeuren van het Nationale Theater verdienden 123.00 en 108.000 euro per jaar terwijl menig ‘keihard werkende’ en professionele freelance theatertechnicus in de sector -als het meezit- 250 euro per (lange) dag verdient. Bij het Nationale Ballet/Opera zitten de directieleden overigens op 168.000 per jaar. Cijfers uit jaarverslagen 2018.

Magnifiek betoog!

Komen de andere speeches ook online?

Sorry voor de laatste lelijke zin. Het moet zijn Niets weerhoudt …..
ervan of niets let zonder ervan.

Kaandorp is genomineerd voor dit jaar: https://www.theaterkrant.nl/nieuws/arjen-lubach-genomineerd-voor-annie-m-g-schmidtprijs/

WAAR is het lied van Brigitte Kaandorp?

liefhebber van de kluchten van Jon van Eerd, maar dit is de minste die we gezien hebben.

Dat het boek niet makkelijk om te zetten is, bewijzen de 2 niet helemaal goed gelukte verfilmingen, waarbij de protagonist gemakshalve ingevuld door 2 grote namen ( DiCaprio en Redford) samen met de uitstekende visualisatiemogelijkheden van het witte doek m.b.t. het invullen en uitbeelden van het essentiële aspect van rijkdom en luxe (kleding, wagens, huizen/omgeving) de inhoud van het boek toch niet helemaal wisten weer te geven en zelfs een beetje naar de achtergrond verplaatsten, verdoezelden…
Dan was de vraag hoe dit op het toneel (wel) tot uiting zou komen? Een gedurfde onderneming toch?!
Met name de visualisatie is prachtig opgelost ; compliment voor Manny Dassen ( die zoals vaker dit prachtig oplost) en samen met de videoscreenbeelden (deels psychedelisch aandoend en deels me lieten herinneren aan de eerste literatuur theater performances in Canada en de VS o.a Orwell’s 1984) dit mooi oplosten en de psyche van het gebeuren mooi weergaven.
Op de muziekkeus was ook niets aan te melden, zelfs een groot compliment voor het integreren van opera ; een fantastisch passende keus. Die ik overigens alleen maar voor het laatst 2012 in de Dreigroschenblues met Claron McFadden, Sven Ratzke & band tegenkwam. Chapeau !
Mooi, nee …beter interessant was het om te zien hoe Jeroen Gatsby het zou doen : was het niet immers 16 jaar sinds ik hem het laatst op toneel (als Bontekoe’s scheepsjongen) had gezien. Verdammt lang her !! zeggen onze Oosterburen.
Maar het was de moeite waard: hij speelde conform het karakter en zielsleven van de protagonist in het boek teruggetrokken, kwetsbaar en integer, een gekwetst personage met liefdesverdriet. Dit in tegenstelling tot de verfilmingen waar het macho deel v.d. rol meer benadrukt wordt. Eerder een figuur uit een Dostoyewski roman.
Het is ook goed zo, Gatsby op de achtergrond, zodat wij als publiek ons laten leiden door ons eigen oordeel en interpretatie ( bewuste manipulatie van Servé?) van het hele gebeuren. En vooral door de figuren uit Gatsby’s omgeving , op de planken gebracht door een aantal powervrouwen die een sterke rol neerzetten. Zowel Liza Macedos dos Santos een prachtige overspelige femme fatale als ook Jeske Van de Staak met haar sublieme vertolking van Daisy als zijnde de vrouw in dubio, verscheurd door ratio versus haar emotionele leefwereld ( borderline, misschien zelfs bipolaire kenmerken ? ) weergeeft. Ik heb ervan genoten van deze sterke vrouwenrollen die in de verfilmingen eerder veredelde figuranten zijn geworden.

Net zoals bij Pinkpop, King Lear en ook Not the Tommy Cooper story zet Toneelgroep Maastricht geen hapklare brok neer waar je passief zonder na te denken met een zak chips of popcorn na kunt kijken, maar een mooie productie neer die kietelt, stimuleert tot nadenken en je als theaterbezoeker tevreden huiswaarts laat gaan ! Merci aan de crew, spelers en TG Maastricht !

ter info : ik heb de prepremiere op vrijdag gezien

Tip voor S. Hermans : leuk al dat Angelsaksische ( Sjeepspier en Fitsdzjeralt), why not try “next time “een kannibaal als jij en ik” van producer Bram Vermeulen ( Neerlands Hoop) met een uitstekende Willem Nijholt in de hoofdrol?

Belachelijke comedie met Borst kanker in de hoofdrol 😡

Beste Rosa,

Ik twijfel niet aan jullie intenties maar goede bedoelingen zijn niet genoeg en maken geen vuist. Door te doen wat we altijd doen blijven we in ons eigen cocon zitten. Een avond met een show-gedeelte en netwerk-borreltje is veel te ‘gemütlich’ en vooral preken voor eigen parochie, die trouwens ook al is verdeeld. We moeten volgens mij niet denken dat we gelijk zijn. Er heerst sociale ongelijkheid in onze samenleving en dus ook in ons theaterbestel. Deze verdeeldheid heeft ons verzwakt, en is mede verantwoordelijk voor een zwakke positie van velen binnen onze sector. De macht (en dus ook het geld) behoort enkele happy few.

Met jullie solidariteitsavond zitten jullie in een behoorlijke bubbel en met blinde vlekken. Het zou noodzakelijk zijn dat eindelijk ook de veroorzakers van het probleem benoemd en aangevallen worden, niet enkel binnen de politiek maar juist ook binnen ons eigen sector. Op dit moment hoopt men op een klein wonder vanuit de beleidskant, maar het neoliberale beleid is verantwoordelijk voor de ontwikkelingen en veel theatermakers zijn helemaal doordrongen van het neoliberale gedachtegoed, ook roepen ze iets anders. Een goede analyse van het probleem en een radicale zelfanalyse kunnen geen kwaad.

Toen er meer ‘middelen’ en mogelijkheden waren, zijn we blijkbaar te lang te tevreden en/of stil geweest. Nu lijken we lam geslagen en op het moment dat we gezamenlijk in actie hadden moeten komen, lukt dat om meerdere reden niet. De pogingen zijn eerder lachwekkend dan serieus te nemen. Een probleem is dat de kunstenaars zichzelf niet meer serieus lijken te nemen, niet activistisch zijn en geen fantasie hebben hoe ze zichzelf uit hun eigen bubbel moeten bevrijden.

Het grootste probleem is dat er steeds over geld wordt gesproken. Maar geld is niets! Geld is abstract en virtueel. Ons vertrouwen in geld is nergens op gebaseerd. Karl Marx heeft laten zien dat we ons in het kapitalisme laten leiden (en misleiden) door een abstracte waardemaat, de maat van geld. Het bepaalt hoe we goederen verhandelen en arbeid waarderen. Het oogmerk ligt daarbij op winst, d.w.z. waardevermeerdering. Geld is vooral geen verhaal. We zijn vergeten ons eigen verhaal te vertellen, ons te focussen op onze visie en wat daarvoor nodig is, om onze voorwaarden te formuleren. In plaats van zelf te werken aan voorwaarden hebben we ons steeds meer geschikt naar de voorwaarden van het beleid, en zijn daardoor steeds afhankelijker geworden.

Omdat de theatersector zich steeds meer is gaan ‘professionaliseren’, dus gezelschappen tot bedrijven zijn geworden, is het mogelijk geworden dat theater nu volgens een kapitalistische maatstaf wordt ‘gemeten’. Een probleem is dat de arbeid die we verrichten niet door het ‘systeem’ herkend wordt als arbeid omdat we geen meetbare waarde kunnen aantonen. De opkomst van het neoliberalisme heeft de arbeidsomstandigheden in toenemende mate verslechterd. Arbeidsrelaties zijn vaak ook afhankelijkheidssituatie. De werkgever ‘geeft’ eigenlijk geen werk maar ‘neemt’ (en de werknemer ‘geeft’). Op deze manier kan de kapitalist zijn winst vermeerderen.

Nu we ons in toenemende mate als ‘ondernemers’ geconformeerd hebben aan het systeem en een groot stuk autonomie hebben ingeleverd is het veel makkelijker geworden om ons ‘ondersteuning’ af te nemen. Het grootste probleem is dat de kunstenaars zich daarbij te makkelijk weg laten zetten als ‘hobbyisten’ en dat iedereen voor zichzelf strijdt en er een competitie heerst om de schaarste aan middelen. We zijn slecht georganiseerd en vertrouwen te veel op beleidsmakers.

Volgens mij moeten we ons bezighouden met volgende vragen:
1. Wat is het probleem? En waarom?
2. Wie heeft het probleem veroorzaakt? En hoe?
3. Hoe kunnen we het probleem oplossen?

Mijn inziens gaat het nu vooral mis omdat de kunstenaars proberen ‘beleid’ uit te voeren in plaats van voorwaarden te formuleren. De pogingen om tot solidariteit te komen zijn ook beleidsmatige acties. Onze taal is tegenwoordig doordrongen van een managementjargon, de politiek is geësthetiseerd en de kunst- en theatersector weet (op dit moment) kennelijk geen antwoord. We praten beleidstaal na in plaats van met sterke verhalen op de proppen te komen wat nodig is voor het kunstwerk. Het werkveld is reactief en restauratief in plaats van vooruit te denken. Nu wordt te veel het bestaande als maatstaf genomen, in plaats van vooruit te kijken en te denken. Er is te veel ‘verdediging’ en te weinig (of bijna) geen ‘aanval’.

Buizingingspolitiek volgt een strikte budgetaire logica die vertrekt vanuit kosten en baten als onomstotelijke gegeven. Maar bezuinigingspolitiek is daarmee het tegendeel van politiek! Politiek berust per definitie op de discussie over alternatieven. Dat is precies waar het nu aan ontbreekt: gesprekken over alternatieven en een theatersector die politiek is.

Er is iets behoorlijk mis in onze huidige samenleving. We kunnen niet zijn wie we willen zijn, maar we lijken het ook niet meer eens te willen worden. Het beleid en zijn identiteitspolitiek bepaalt nu voor ons wie we zijn of niet zijn. Dat is een problematische, ja zelfs gevaarlijke ontwikkeling. Ik denk dat we opstandig en veel radicaler moeten zij – veel radicaler dan een bonte avond te organiseren -, en juist door opstandig te zijn zal solidariteit opgewekt kunnen worden. Omdat we dan dezelfde strijd aan het voeren zijn, en om erachter te komen wie we werkelijk zijn.

Voor verandering moet men zich richten op verhalen en context. De mens baseert zijn bestaan namelijk op verhalen. Deze verhalen moeten onze voorwaarden impliceren, wat nodig is om kunstwerken te maken. Kunst-werk is arbeid, en nu dreigen veel mensen hun werk te verliezen. De theatersector zou zich trouwens solidair moeten verklaren met onder meer de zorg en het onderwijs (en had dat eigenlijk veel eerder moeten doen) want deze sectoren zijn eveneens zwaar getroffen, maken hetzelfde mee en zijn al publiekelijk aan het strijden. In deze sectoren zijn veel werknemers in een moeilijke en zwakke positie terecht gekomen met alle gevolgen van dien. De sectoren kunnen van elkaar leren en belangrijker nog: ze kunnen elkaar solidair ondersteunen.

Wanneer we samen met anderen (dus ook met andere sectoren) tot één groot verhaal kunnen komen, hebben we veel meer slagkracht. We hebben jaren ‘geslapen’ en het zal niet lukken om op één avond tot solidariteit te komen en de schade ongedaan te maken. Het vraagt om tijd, inzet, duurzaamheid en vooral ook om andere middelen en ideeën. We moeten meer bewegen. “Wie niet beweegt, bemerkt zijn ketens niet” (Rosa Luxemburg)

Florian

Beste Marc, ik ben het helemaal met je eens, ik was ook al verbaasd over de veel te geringe tournee.