Alle reacties

Net naar de voorstelling in het Nieuwe DeLaMar geweest ( 9-3-2020). Elke minuut genoten van geweldig spel, een subtiele complexiteit door de voorstelling heen die een beetje deed denken aan Christopher Nolan films als Memento en Inception, en en verhaal dat me aan sommige Coen brothers film deed denken (verhalend met steeds meer invulling van de achtergrond van de karakters maar zonder toewerken naar een grote climax).
Sorry voor de film referenties maar het helpt misschien om duidelijk te maken dat ik denk dat als je naar de voorstelling toegaat met de verwachting dat het alleen maar lachen is, of dat er sprake is van een heldere plot, je waarschijnlijk teleurgesteld wordt.
Er is heel veel te lachen, er wordt veel gedaan met eenvoudige rekwisieten, er zijn absurde maar ook stille en wat ontroerende momenten, en de voorstelling groeit naarmate die vordert.
Een traktatie voor de liefhebber.

Deze lovende recensie is geheel terecht. Het was een meesterlijke voorstelling. Fantastisch om te zien hoe jonge dansers op het hoogste niveau presteren. Het publiek gaf pas een staande ovatie na afloop toen de grote meester Hans van Manen op het toneel verscheen. Een gedenkwaardige avond.

Misschien de mannelijke recencenten, vaak van een bepaalde leeftijd, van deze recensies afhalen, of wat meer variatie.

@Esther
Vind dat je daar de voorstelling een beetje mee tekort doet… het hoeft toch niet allemaal actueel te zijn?

Ik vond het een hele want het was steeds duidelijk en goed bezig, het klimaatactivisme neemt ze op de hak en tegelijkertijd een actuele die wel betekent wat het is en vooral zou zijn. Na Gut had ik niet verwacht dat het ook zou kunnen, maar daar staat zij vrij van en heeft ze duidelijk meer over nagedacht dan de gemiddelde podiumartiest. Leve het cabaret!

Precies wat ik ook dacht, Dick. Vermoeiend.

Ik heb bij vis a vis creatieve fondsen gezien. Spektakel en leuke acteurs… deep ocean haalde dit niveau op geen enkel moment.. veel te veel gesleep met de mensen. We moesten in 4 groepen naar buiten.. het was niet spannend erg oppervlakkig amateuristisch…. echt jammer , maar dat vinden de acteurs zelf ook. Geen eentje ging lekker stralen, wat ze anders wel doen… Dus de volgende voorstelling wordt weer helemaal te gek. Dus blijven komen allemaal…. groetjes Marieke

Niks aan, in de Pauze naar huis gegaan, oud bollig.

Makkelijk praten voor iemand die al jaren in de bis zit.

Waarom moet het bij vrouwen op het toneel toch altijd gaan over hoe ze eruit zien? (‘Fabelachtig mooi,’ uit de TK-recensie, die verder overigens wel heel inhoudelijk is.)

Niks voor niks. Alleen de zon zou fijn zijn.. Dus ook geld voor kunst

De enige vrouw op het toneel waar ik ooit echt om heb kunnen lachen is Brigitte Kaandorp, en dat is zo gebleven na het bekijken van ‘Mijn man begrijpt me niet’. Er was gewoon niks aan.

Wat een typisch voorspelbare speech van een artistiek leider die stil is blijven staan. Bijna 10 jaar na die kleinzielige ‘mars der beschaving’ blijkt ook de podiumkunstsector nog alles bij het oude te willen laten. Een gemiste kans.

De hardwerkende professionals in marketing en sales hebben de sector na hun 30-35ste levensjaar namelijk al de rug toegekeerd: die weten uit data-analyse dat juist overaanbod, teveel podia, te grote kwaliteitsverschillen en dedain voor ondernemerschap en marktwerking de sector van binnenuit hebben opgevreten. Niet het ‘hakwerk’ van de fondsen. Er is geen zelfcorrigerend vermogen in subsidieland, dus nu gaan anderen dat voor je doen.

Dat publiek komt echt niet vaker opdraven of gaat meer geld uitgeven aan je schitterende kunsten. Dat mensen vervolgens moeten werken voor een consumptiebon en een kroket (als ze geluk hebben) en de BIS-instellingen volgepropt zijn met stagiaires en werkervaringsplaatsen is dan een keuze van de instellingen zelf. De meeste creatives zijn doorgaans ook nog het sluitstuk van de theaterbegroting, natuurlijk wél nadat de artistieke top en hun makkers zichzelf als eerste goed hebben bedeeld. De rest boeken we wel af als ‘talentontwikkeling’. En ‘ruimte geven aan jouw passie’.

Wat De Vroedt als ‘kunstenaar’ niet wil begrijpen is dat ‘voetbalclubs, automerken, websites of koffiebars’ niet met belastinggeld worden gefinancierd. Nu worden de bezuinigingen weer weggezet als ‘hakwerk’, maar feitelijk horen we iemand die gewoon op de bestaande weg door wil gaan en niet wil of kan erkennen dat men zo de hele sector benadeelt.

Hopelijk wordt er eerlijk en goed gehakt en wordt er strenger gekeken naar zakelijk leiderschap en ondernemerschap (en nee, dat is niet ‘neo-liberaal’).

Let beter op je centen, van jezelf en die van een ander, en wees ook eens een goeie werkgever en betrouwbare partner. Ken je toegevoegde waarde. Dat is goed voor de kunstenaars, het publiek en de aanstormende talenten. Ik gun vooral die laatste groep, naast een goed salaris, een flinke biefstuk en een dure fles drank.

Dat komt helaas niet als een verrassing, dat was te verwachten. Dat is de boemerang van de Fair Practice Code. De Fair Practice Code lijkt aan de voorkant een noodzakelijk en terecht initiatief maar dient aan de andere kant (aan de achterkant) het politieke beleid (lees: neoliberale beleid) als ‘excuus’ om door te gaan met bezuinigen. Ook Minister Van Engelshoven zet het mes flink in de sector, ook zijn haar ‘bezuinigingen’ ingewikkelder te doorzien dan die van haar voorgangers. De minister zou het niet graag horen maar zij zet de bezuinigingspolitiek van Halbe Zijlstra met andere middelen voort.

Onder de mom van de Fair Practice Code wordt de theatersector nu nog meer beschadigd en kapot gemaakt. Het is alweer een manier om de ‘middelen’ te blijven herverdelen en dan alweer volgens een aristocratisch principe. Het geld gaat naar enkele happy few en wordt niet naar een solidair principe verdeeld. Door deze maatregelen wordt de humuslaag zwaar aangetast en zullen nog veel meer theatermakers in moeilijke omstandigheden terecht komen. Het is niet ‘fair’ dat door de invoering van deze Code een selecte groep van mensen krijgt waar iedereen recht op heeft in een democratie: eerlijke betaling voor het werk dat iemand verricht en voor het vakmanschap. Veel mensen echter zullen nu hun arbeid verliezen cq. niet meer kunnen uitvoeren, mits we ons nog meer laten uitbuiten. De theatermaker van nu is het moderne lompenproletariaat.

Bezuinigingspolitiek volgt een strikte budgetaire logica die vertrekt vanuit kosten en baten als onomstotelijke gegeven. Maar bezuinigingspolitiek is daarmee het tegendeel van politiek! Politiek berust namelijk per definitie op de discussie over alternatieven. Dat is precies waar het nu aan ontbreekt: gesprekken over alternatieven. Minister Van Engelshoven laat zien dat zij helemaal geen interesse heeft in een gesprek over alternatieven en dat gesprek niet (meer) wenst te voeren. Maar heeft het werkveld nu eigenlijk alternatieven paraat? De lobbyorganisaties hebben de theatersector blijkbaar ook in een moeilijke situatie gebracht. Nu zijn wij het kind van de rekening. Van de Raad voor Cultuur horen we op dit moment verdacht weinig. Wat zijn ze eigenlijk nu aan het doen, nu blijkt dat hun voorstel, de invoering van Fair Practice, slecht heeft uitgepakt, enkel voor een elitaire groep is en ten kosten gaat van het voortbestaan van veel autonome makers en gezelschappen.

Anne Breure, een van de initiatiefneemsters van de Fair Practice Code, heeft de politiek gemaand om de kunstenaars ‘fair’ te behandelen. Ik ben bang dat haar woorden niet zullen worden gehoord, en zeker niet door de minister. Politiek is allang niet meer sociaal en solidair. Kapitalisme is de organisatie van ongelijkheid. Aan de ene kant is er overvloed en aan de andere kant is er schaarste. De overvloed wordt zo gemanaged dat die enkel voor een selecte groep van kapitalisten toegankelijk is. Door de schaarste wordt er een (ongezonde) competitie georganiseerd en in stand gehouden. In dit concrete geval worden theatergroepen, makers en instellingen tegen elkaar uit gespeeld. Het lompenproletariaat moet voor een paar kruimels met elkaar op de vuist. Dat is geen solidariteit. Nee, er is nu überhaupt geen solidariteit. Een solidariteitsavond te organiseren verandert niets aan deze situatie, het is vooral een schijnvertoning en een bewijs van hulpeloosheid. We hoeven echter niet machteloos te zijn, maar dan moeten we durven om andere acties en maatregelen te nemen. We hebben meer macht dan we denken maar dan moeten we echt strijd voeren en niet op de pluche zitten. Zelfs de minderbedeelden lijken niets liever te willen dan op de pluche te zitten. Nee, we moeten van speelveld veranderen en de theaterzaal verruilen voor de straat. Het is al eerder gezegd, waarom niet staken en alle theaters dicht laten tot er aan onze voorwaarden wordt voldaan. De strijd moet gedurfd zijn en we moeten een lange adem hebben.

Door steeds maar door te gaan met onze verraderlijke routine, houden we bewust of onbewust, het rotte systeem in stand en zijn we te veel ‘out of focus’. We moeten stoppen met voorstellingen maken en spelen totdat de politiek aan alternatieven doet die door ons werden geformuleerd. En wij moeten investeren in het formuleren van nieuwe voorwaarden. In een democratie zou er inderdaad ruimte moeten zijn voor ‘overbodigheid’. Alleen faciliteert het nieuwe kapitalisme geen overbodigheid meer maar enkel ‘nuttigheid’, d.w.z. datgene wat meetbaar is en winst oplevert. Een voorstelling is geen handelswaar en laat zich niet taxeren. Met een schilderij kan men wellicht noch handel drijven maar met een voorstelling niet, en daarom wordt een voorstelling en het werken aan een voorstelling door de kapitalisten als niet nuttig bestempeld. Het nieuwe kapitalisme is gekenmerkt door sociale terugtrekking. Daarom hebben sociale domeinen het steeds moeilijker, en staan subsystemen als de zorg, het onderwijs, de kunst en andere publieke domeinen zwaar onder druk. Hoe democratisch is de Nederlandse politiek eigenlijk nog?

Solidariteit kan door samenwerking opgeroepen worden. Alleen moeten we niet enkel in het kader van producties solidair met elkaar zijn maar juist buiten de repetitielokalen en theaterzalen. We moeten aansluiting zoeken bij andere sociale groepen die de dupe worden van dit kabinet en het toenemende marktdenken. We moeten meer samenwerken om aan onze voorwaarden te werken. We moeten onze vakmanschap niet enkel tonen binnen een maakproces maar vooral daarbuiten. Vakmanschap is een waarde om een tegenwicht te kunnen bieden tegen de cultuur van het nieuwe kapitalisme. Vakmanschap zet vraagtekens bij de huidige arbeidsomstandigheden die door de politiek werden geformuleerd. Zo kunnen we het niet doen. Laten we het dan ook niet doen totdat er voor iedereen gelijke arbeidsvoorwaarden zijn. We hoeven niet ‘fair’ te zijn zolang we niet fair worden behandeld.

Wees radicaal en verenigt u!

Dag Lola, dat is nou juist het probleem: er is een kloof tussen vraag en aanbod. Wil je als (jonge) kunstenaar een kans krijgen, dan is er gezien de schaarste aan geld en mogelijkheden en een poule vol collega’s met ambitie, geen gezonde verhouding. Dus dan ga je om je passie/professie uit te kunnen oefenen voor een koffiebon en een kroket optreden op de Uitmarkt. Als directeuren hun mensen even fair betalen als ze zichzelf betalen heb je alle reden om trots te zijn op een directeur.

Aan Ingrid van Frankenhuyzen.
Volgens mij wordt de markt nog altijd bepaald door vraag en aanbod. Als jij als kunstenaar komt opdagen voor een tramkaartje en een koffiebon verpest je de markt, niet alleen voor jezelf maar ook voor je collega’s. Kunnen wij onszelf alsjeblieft behandelen als de keihard werkende professionals die wij zijn?! Ik ben juist blij vertegenwoordigd te worden door bv een directeur van een groot theater helemaal met zo’n sterk betoog!

Waar niemand het over heeft is dat niet allen de kunstenaar tekort komt maar veel erger dat het kunsten minnende publiek met minder aanbod te maken krijgt. Daar waar de creatieve sector notabene een grotere toegevoegde waarde aan de economie brengt dan vele andere sectoren en ook nog eens een grote rol speelt in de banengroei. Maar de echte creativiteit door de houding van dit kabinet alleen maar minder beloond wordt en de basis voor het toptalent ook smaller wordt. Nu is het moment om de sector te stimuleren. Opvallend dat het Malieveld leeg blijft terwijl andere Malieveld bezoekers met miljarden gesteund worden. Niets extra voor cultuur terwijl cultuur naast de grote economische waarde een enorme maatschappelijke waarde heeft. Gebouwen genoeg maar geen geld voor programmering. Wat een armoede.

Speciaal voor TjeerdPosthuma: we kunnen elkaar afvinken op drogredenen, tekstinterpretatie en de hoogte van bedragen….. maar ……de kloof tussen pluche en werkbijen wordt door de sector zelf niet geslecht. Ik vind het onbestaanbaar dat een goed verdienende directeur tegen een acteur, danser of muzikant zegt dat hij/zij maar gratis moet optreden tijdens een Uitmarkt, open dag, een regieproject van maanden in dagen betaald krijgt, etc etc. Zelf boterhammen meenemen maar je krijgt je tramkaartje vergoed en een koffiebon als catering. Die mentaliteit zit er in de cultuursector al heel lang in. Zodra het pluche bestegen wordt, houdt solidariteit en fair practice op. In de ‘echte’ maatschappij noemen ze pluchezitters wel eens graaiers, in de kunstensector is dat taboe (the hand that feeds….). Gelukkig ken ik ook uitzonderingen bij gezelschappen en instellingen, al zijn het er weinig.

Het is helemaal waar wat deze man zegt. Kunstenaars zijn geen luxe maar noodzaak. Daardoor blijft de samenleving zich ontwikkelen. Als de kunst en cultuur wordt weg bezuinigd dan is een burgeroorlog zeer dichtbij.

Alles heel raak en sterk verwoord. Toch tamelijk bizar om – na eerst een zaak voor overaanbod te maken – je collega’s verwijten ‘overbodig’ of ‘over het hoogtepunt heen’ te zijn. Door voor te stellen dat de kwalitatief mindere groepen en voorstellingen wel weg kunnen conformeert Eric de Vroedt zich aan het standpunt van de politiek: er is te weinig geld, en dus moet dat geld gaan naar de ‘excellerende’ groepen, de topvoorstellingen. Al de groepen en kunstenaars die daar niet aan voldoen kunnen wel weg of op sabbatical.

Om te zeggen dat de kunstenaars die na 20 jaar niet meer inspirerend zijn beter een andere baan kunnen zoeken is behoorlijk cynisch. Met die line of reasoning praat Eric eigenlijk de bezuinigingen goed; niet iedereen is even goed, niet iedereen ‘verdient’ het om gesubsidieerd te worden. Gesproken als een politicus. Terwijl de rest van zijn speech juist een prachtige betoog is voor dat we klein gehouden worden.