Alle reacties

Ook wij hebben onze ouders dit cadeau gedaan. Ik zelf ben ook gecharmeerd van “de echt Wim Sonneveld.”.
Helaas wat een grote teleurstelling.
En zo jammer want een van de heren kon de stem van sonneveld goed nadien.
Vele gasten liep zwaar teleurgesteld na de voorstelling weg. Een dame opperde, dat shit woord stikstof en millieu wordt mij dagelijks door de strot geduwd en nu bij een vermeende avond ontspanning wederom. Ik zelf vond het naar voor mijn ouders. Dat wij in deze misleidende vooraankondiging zijn getrapt. Met rolstoel en al zaten we te wachten op nostalgie. We kregen een zootje elke de over ons uitgekotst. Zonde van het geld.

Een sterk artikel van Frances Sanders dat wat mij betreft een wezenlijk en actueel probleem in de doorstroom van jonge makers binnen de theatersector adresseert. Het Boslab was een van de weinige plekken waar jonge makers nog consequentieloos konden experimenteren voor een publiek dat daar geïnteresseerd in was en wist dat ze naar een experiment, een zoektocht van een nieuwe generatie, kwamen kijken.

In de aanvraagrondes van de Olland-Buisman Stichting (een particulier fonds speciaal opgericht voor jonge podiumkunstenaars in de eerste fase van hun beroepspraktijk) zien we al langere tijd dat het aanbod, de noodzaak om te maken en te ontwikkelen, een stuk groter is dan de beschikbare plekken. Met het wegvallen van jonge makersplekken bij Oerol, Over het IJ en nu ook het Boslab gaat dat er niet beter op worden en wordt de druk op de schaarse plekken die overblijven alleen maar groter. Het is geen rocket science dat Fair Practice in de breedste zin van het woord tijd en dus geld kost en dat als dat (in mijn ogen terecht) een speerpunt is in het kunstbeleid, dat er dan geld bij moet. Als dat niet gebeurt is het gevolg daarvan dat er minder gedaan wordt voor evenveel geld, maar die prijs wordt nu vooral betaald door jonge makers (die nota bene alsnog hun productie zullen proberen te realiseren, alleen dan slecht- of onbetaald).

Ook ikzelf ben als jonge maker in het Amsterdamse Bostheater begonnen en met de combinatie van op verschillende plekken ervaring opdoen en een WWIK-uitkering waarmee ik mijn basale lasten kon dekken, had ik de gelegenheid om Circus Treurdier met vallen en opstaan op te bouwen.

Experiment, innovatie en talentontwikkeling zijn de kraamkamer van het podiumkunstenveld van de toekomst en daar zou het budget ook naar moeten zijn. Net als in wetenschappelijk onderzoek zouden daar de prestatie-eisen niet of minder zwaar voor moeten gelden. En voor een publiek zou het bij bezoek ook duidelijk moeten zijn naar wat voor soort poging we gaan kijken. Aan gezelschappen en plekken die een duidelijkere publieksfunctie binnen het bestel hebben kun je wat mij betreft binnen dat gegeven ook meer eisen stellen als het gaat om speelbeurten, publieksaantallen en eigen inkomsten/ondernemerschap. Laat talentontwikkeling en innovatie nooit de sluitpost worden van het cultuurbudget; iets dat nu dus wel dreigt te gebeuren. Laten we dit met elkaar blijven adresseren waar we kunnen en, zoals Frances hier ook op strijdvaardige en uitgesproken wijze aankaart, een verandering in het denken en doen voor elkaar te krijgen bij de mensen die hierover beslissen.

Ha Frits,
Een bas-bariton wiens stem vaak dichter ligt bij een tenor dan een bas.

Wat is een tenorale bas-bariton? Mij onbekend fenomeen.

Inderdaad een niet te vatten zet van de jury. Zelfs Hammings nominatie vond ik volkomen onbegrijpelijk.

Helemaal eens met ‘Don’: het was fijner geweest als er weer een boekhandel was gekomen, theater boeken zijn bijna nergens meer te kopen in NL.
En waarom moet het relatief schatrijke ITA een crowdfunding doen? JA, ik ben helemaal verbaasd.

De prestaties van Macrooy en Hamming kunnen een beetje tegen elkaar worden weggestreept. Ze kunnen allebei niet echt goed spelen, maar wel goed zingen. Macrooy beter dan Hamming, zou ik op basis van wat ik op de première zag durven zeggen. Maar Jeangu Macrooy is zonder meer de ontdekking van JCS. Een verschijning waar je niet omheen kunt. De absolute ster van de voorstelling.
Dat een jury geen oog heeft voor zoveel momentum is frustrerend en vermoeiend.

@Christ, dank voor je correctie. We hebben het aangepast.

Tja gisteren avond naar Bert Visscher geweest in het Amare theather. Energieke Bert was op zijn eigenwijze lekker bezig maar had niet verwacht om op herhaling te gaan van zijn voorgaande shows. Kreeg af en toe een glimlachje op mijn gezicht maar het voelde voor mij als uitzitten. Dat wil niet zeggen dat ik om mij heen mensen heb horen bulderen van het lachen waarschijnlijk zagen hem voor het eerst.
Kortom mocht je nog terugkomen kom met wat nieuws en ander ga genieten van je vrije tijd.

Maar geen THEATERboekwinkels, helaas. Daar was deze plek uniek in.

Beste Jos, “kicksen” treedt op wanneer een koperen blaasinstrument niet de juiste toon raakt. Bij hoornisten komt “kicksen” nogal eens voor, vooral in het hogere register; hoorns zijn extra gevoelig voor het verschijnsel, omdat de buis zo lang is en het mondstuk zo klein, wat de gevoeligheid extreem maakt. Clementie past ons! Daarom schreef ik: “Verder ben ik van mening dat hoornisten altijd op onze clementie moeten kunnen rekenen vanwege de eigenwilligheid van hun instrument.”

Beste acteurs van Nederland.
En Maria Kraakman natuurlijk.
hahaha

Ik ben persoonlijk wel een erg groot fan van ruimte voor experiment, veilige ruimtes waar je niet commercieel hoeft te zijn. Daar is tegenwoordig volgens mij steeds meer en meer noodzaak voor. Winkels genoeg in de binnenstad van Amsterdam lijkt me.

Zijn ze dag naar de tocht geweest waardeloos zonde van onze te duure kaartjes .3 x niks .snel verdiend organisatie.
Inklauwers. Neppers

De recensent schrijft: Ook jammer dat de hoorns, die een belangrijke rol spelen, vaak ongelijk inzetten en soms zelfs kecksen. Wat is dat toch? Kecksen? Dank voor een antwoord.

Wat Jan Nelissen voor mijn oom in de oorlog heeft betekend is zeer bijzonder hij heeft zijn vriend mijn oom Ton Schutter 9 maanden in het ziekenhuis in Neuwied regelmatig bezocht ook waren ze veel bij de familie Both in Neuwied tot dat ze op n dag weer naar de familie Both gingen waar zij altijd liefdevol werden ontvangen maar het huis was weg , gebombardeerd door de geallieerden , Ik heb 3 dag boekjes van m’n oom waarin hij beschrijft hoe ze samen met de tanden op elkaar weer door de puinhopen verdergaan , ik heb nog veel meer over deze 2 bijzondere mensen maar ik kan maar geen contact met de nazaten van de familie Nelissen krijgen AUB help mij Mijn e mailadres in tonschutter @hotmail. Com Ja ik ben in 1946 geboren en ben naar deze oom vernoemd waarschijnlijk omdat hij in januari 1945 is overleden

Vanmiddag gegaan, ben helaas niet erg geraakt geweest, ik hou veel van het stuk maar ben van mening dat het veel gelaagder gespeeld EN gevoeld moet worden, wmb voldeed alleen Claire Bender; echt jammer, de prachtige monoloog van Martha op de trap maar zonder de nuances, pauzes, echte emotie, oprechtheid. Helaas dat ik dit zeg, ik denk dat een stuk als dit minder geschikt is wat mij betreft, voor niet “doorgewinterde” acteurs.

Nottingham wordt gezongen door de Russische Nikolai Zemlianskikh, die met zijn tenorale bas-bariton indrukwekkend gestalte geeft aan de bedrogen echtgenoot en vriend. De Spaanse tenor Ismael Jordi steekt als Devereux bleekjes af bij de indrukwekkende Nikolai Zemlianskikh; bovendien zong Jordi vals, aldus, terecht, Thea Derks. Ik zou hieraan willen toevoegen dat zijn podiumaanwezigheid nogal knullig was. Dus al met al: een ondermaats optreden, bepaald geen “betrouwbare kracht”.

Verder ben ik van mening dat hoornisten altijd op onze clementie moeten kunnen rekenen vanwege de eigenwilligheid van hun instrument.

In antwoord op de heer Duppen, die schrijft dat Marina Rebeka “het liet af weten”: mevrouw Rebeka heeft daar een geheel andere, sterk onderbouwde mening over.

Twee dingen: het was fijner geweest als er weer een boekhandel was gekomen. En waarom moet het relatief schatrijke ITA een crowdfunding doen?