Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Daphne was overduidelijk niet gediend van de avances van Apollo, maar hij gaf maar niet op. Eerdere potentiële minnaars had ze makkelijk kunnen afschudden, zo niet de zoon van oppergod Zeus. Deze ‘Harvey’ bleef haar belagen, vertelt Maureen Teeuwen en de vergelijking met de oppermachtige filmbaas Weinstein is uiteraard niet toevallig. (meer…)
Een opvallend fenomeen in het Nederlandstalige theater sinds de jaren zestig van vorige eeuw is de opkomst van het collectief en de rol die het in de artistieke vernieuwing heeft gespeeld. Die geschiedenis was nog niet in kaart gebracht. Dat is nu tot op zekere hoogte wel gebeurd met de publicatie van De collectieven. Een unieke theatergeschiedenis (2022). (meer…)
Wanneer je elkaar – door generaties heen – steeds weer vindt in een bepaalde visie op theater, waarin bestaat die herkenning dan precies? Wie het werk van ’t Barre Land, de Theatertroep, en ook Dood Paard, bekijkt, ziet parallellen – ook met het ‘oer-collectief’ van Jan Joris Lamers. Hetzelfde geldt voor Vlaamse geestverwanten als STAN, Cie de Koe en de Roovers. In het kader van het boek De Collectieven vertellen zij wat voor hen de impact van Maatschappij Discordia is geweest en meestal nog is. En dan valt al snel het woord familie weer.
We beginnen gewoon opnieuw, zegt iemand. De voorstelling is dan al even bezig. Het licht is veranderd, een speler heeft gecontroleerd of de speelvloer er klaar voor was, er wordt gefluisterd in de coulissen, er is iets kwijt, er wordt geredderd, klopt het wel? Beter om opnieuw te beginnen? (meer…)
‘Discordia speelt mooi’ is de uitdagend dubbelzinnige ondertitel van de voorstelling. Ze spelen een stuk dat Mooi heet. Maar wat is er hier wel of niet mooi? In de tekst van Gerardjan Rijnders is er sprake van een boek met plaatjes, maar dat is er nu niet te zien. (meer…)
Maatschappij Discordia is in zijn bijna veertigjarige bestaan zo’n begrip geworden dat het moeilijk is om bij het lezen van Liebe Jelinek niét concreet te denken aan Annette Kouwenhoven, Miranda Prein en Jan Joris Lamers en aan de manier waarop zij die woorden in de mond nemen, aan hun gestalte, hun manier van spreken en bewegen. (meer…)
Wat hebben drie opeenvolgende generaties collectieven en coöperaties opgeleverd voor de Nederlandse podiumkunsten, in het bijzonder voor het denken over en praktisch vormgeven van nieuwe manieren van organisatie binnen het toneel? Na een halve eeuw democratisering en zelfbeheer is het tijd voor terugblik en evaluatie. (meer…)
‘Er is een man aangespoeld op het strand.’ Zo begint de nieuwe theatertekst van Gerardjan Rijnders en Peter Verburgt. De man hebben ‘ze’ in de golven gelegd. Diezelfde ‘ze’ hebben zijn hart en tong uit zijn lichaam gesneden. Wie zijn die ‘ze’? (meer…)
