Nauwelijks is de voorstelling Schetsen en sporen begonnen of Miranda Prein somt minutieus op wat er tot dan toe is gebeurd: ‘Ik herinner me dat we het achterdoek neerlieten en op de grond legden, ik herinner me dat we over dat doek papiersnippers uitstrooiden, ik herinner me dat iemand te laat binnenkwam, dat de zaalwacht met een blauw mutsje op de deuren opende…’ (meer…)
In het gezicht van de ander worden we tot verantwoordelijkheid geroepen: het confronteert ons met ethische vragen. De mantra, naar een ideologie van de Franse filosoof Levinas (1906-1995), vormt de rode draad door het dertiende deel van Weiblicher Akt. Van naamwisselingen tot de voor- en nadelen van ChatGPT. Met De ander (v.) onderzoekt Maatschappij Discordia ‘het andere verhaal’, en de theorieën die daarmee gepaard gaan. (meer…)
Haalt de ene clown een spiegel op voor de andere clown. Er klinkt vanachter een stuk zeildoek oorverdovend geraas en gerinkel. Wat gebeurt, laat zich raden. En waarom had die ene clown een spiegel nodig? Hij moet zijn zieke broer vervangen en wil toneelspel oefenen in de spiegel. (meer…)
Daphne was overduidelijk niet gediend van de avances van Apollo, maar hij gaf maar niet op. Eerdere potentiële minnaars had ze makkelijk kunnen afschudden, zo niet de zoon van oppergod Zeus. Deze ‘Harvey’ bleef haar belagen, vertelt Maureen Teeuwen en de vergelijking met de oppermachtige filmbaas Weinstein is uiteraard niet toevallig. (meer…)
Een opvallend fenomeen in het Nederlandstalige theater sinds de jaren zestig van vorige eeuw is de opkomst van het collectief en de rol die het in de artistieke vernieuwing heeft gespeeld. Die geschiedenis was nog niet in kaart gebracht. Dat is nu tot op zekere hoogte wel gebeurd met de publicatie van De collectieven. Een unieke theatergeschiedenis (2022). (meer…)
Wanneer je elkaar – door generaties heen – steeds weer vindt in een bepaalde visie op theater, waarin bestaat die herkenning dan precies? Wie het werk van ’t Barre Land, de Theatertroep, en ook Dood Paard, bekijkt, ziet parallellen – ook met het ‘oer-collectief’ van Jan Joris Lamers. Hetzelfde geldt voor Vlaamse geestverwanten als STAN, Cie de Koe en de Roovers. In het kader van het boek De Collectieven vertellen zij wat voor hen de impact van Maatschappij Discordia is geweest en meestal nog is. En dan valt al snel het woord familie weer.
We beginnen gewoon opnieuw, zegt iemand. De voorstelling is dan al even bezig. Het licht is veranderd, een speler heeft gecontroleerd of de speelvloer er klaar voor was, er wordt gefluisterd in de coulissen, er is iets kwijt, er wordt geredderd, klopt het wel? Beter om opnieuw te beginnen? (meer…)
