Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
In haar derde solovoorstelling Waanzien speelt Mouna Laroussi op onderhoudende en soms ontroerende wijze met vooroordelen en aannames. Met haar indrukwekkende mix van fysiek spel, dans, en cabaret benadrukt ze het belang van naar elkaar kijken.
In deze door Titus Tiel Groenestege geregisseerde onewomanshow, toont Laroussi haar komisch talent ten volle. Met het tempo van een topsporter laat ze een wervelwind van hilarische typetjes de revue passeren. Deze variëren van haar succesnummer Fatima (de gezellige Marokkaanse tante die het hoofdpersonage vormde van Laroussi’s tweede voorstelling Fatima uit 2022) tot de Egyptische popster Hakim, en de new age-achtige workshopleidster in de ‘Marokkanische dans’ Jomina. Keer op keer ligt de zaal plat van het lachen en kan Laroussi rekenen op applaus. Ook betrekt ze haar publiek op scherpe en tegelijkertijd warme wijze in haar spel, waardoor er een goede sfeer in de zaal hangt.
Een topprestatie is de scène van een groep schoolpleinmoeders die onderling bevechten of kinderen depressief kunnen zijn. Laroussi wisselt daarin in sneltreinvaart tussen een plat-Rotterdams, Turks, Spaans, Surinaams, Marokkaans en Indiaas accent. Ook blinkt ze uit in persiflages van zogenaamd goedbedoelende types met een Gooise tongval, zoals een overspannen hoogleraar diversiteit, die op hoge toon en met steeds panischer heupbewegingen ideeën over de gefaalde multiculturele samenleving probeert te ontkrachten, en een theaterrecensent die alles ‘hélemaal prima!’ zegt te vinden, en ondertussen venijnig haar voorstelling onderuithaalt.
De genialiteit van deze karakters zit hem in de neurotische wijze waarop Laroussi hun onderdrukte agressie belichaamt. De types Bouchra en de tuinder die een cursus Afrikaantjes-planten geeft doen, hoewel ook erg vermakelijk, helaas iets te veel denken aan bekende karakters uit de VPRO-serie Toren C.
Bijzonder ontroerend is de scène over dementerende ouderen met migratieachtergrond, die door de tekortschietende zorg alweer niet de kans krijgen zich thuis te voelen. Met enkel fysiek spel en een knap gekozen muzikale omlijsting weet Laroussi een indringend en herkenbaar beeld te schetsen. Dit geldt ook voor haar indringende gedanste oproep tot wapenstilstand in Israël en de bezette gebieden.
Waanzien zou nog meer ruimte mogen geven aan de serieuze boodschap die de voorstelling ook heeft. De voorstelling wordt aan elkaar geregen door terugkerende reflecties op elkaar (willen) zien, waarbij grote kartonnen ogen en woordspelingen gebruikt worden. Maar wat daarmee precies bedoeld wordt zou nog meer uit de verf kunnen komen, om de voorstelling meer tot een geheel te maken.
Foto: Richard Beukelaar
teksten: Mouna Laroussi
regie: Titus Tiel Groenestege
decor: Man Met De Hamer
licht: Benno Barends
uitvoerende: Mouna Laroussi
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
Voordat Patrick Nederkoorn ging daten met een mooie klimaatactiviste was hij nog de personificatie van het klimaatprobleem. Weekendje naar Dakar om te crossen, lekker BBQ’tje erachteraan en begint iemand over het klimaat? Gatverdamme. Maar Nederkoorn is, ten langen leste, bekeerd. (meer…)
Je zou denken dat we het nu wel weten dat het thuisonderwijs in coronatijd voor de ouders een hel was. Maar als Mouna Laroussi als haar personage Fatima ermee aan de haal gaat, veer je helemaal op. En dat flikt ze een hele voorstelling lang in vele andere gedaantes ook met andere zogenaamd afgekloven onderwerpen. Waarom heeft deze vrouw geen hele lange speellijst? (meer…)
Misschien is het niet zo’n geweldig origineel idee om een mental coach ten tonele te voeren die het publiek met een vage therapie weer op orde moet krijgen en van de eenzaamheid moet genezen. Maar de uitwerking van dat idee door Martine Sandifort is verrassend en persoonlijker dan je op het eerste amusements-gezicht zou denken. (meer…)
Ze was te dik en te lelijk en ze had geen mooie stem volgens haar vader. En daarom mocht Henriette/Heintje Davids niet meespelen in Het Davids Familietheater, waar haar broers Hakkie en Louis en haar zus Rika wel mochten schitteren. Uiteindelijk is de carrière van Heintje langer en succesvoller geworden dan van haar broers en zus en heeft haar serie comebacks een plek gevonden in de Nederlandse taal. (meer…)
In 2017 won Daniëlle Schel de publieksprijs op het Amsterdams Kleinkunst Festival, waar ze opviel met haar typetjes en thematiek. Patroon is haar avondvullende debuut, waarin ze haar veelzijdige talent laat zien, en toch een rode draad weet vast te houden. In eindregie van Titus Tiel Groenestege geeft ze een sympathieke draai aan de emotionele achtbaan van het leven. (meer…)
