Volkstuin Complex is een muziektheatervoorstelling over een schrijfster, Miranda (Ricky Koole), met writer’s block en ernstige schulden die in een huisje op een volkstuincomplex nu echt een bestseller moet gaan schrijven, een thriller met maatschappelijke urgentie, en het liefst ook nog humor, maar dan wel feministisch.

Ze wordt welkom geheten door beheerder Barry (Daniel Cornelissen) en hippie-bejaarde Joop (Rop Verheijen) en maakt later nog kennis met de klusjesman-met-zachte-g Evert (ook vertolkt door Verheijen), die eigenlijk witteboordencrimineel is. Haar moeder (Tina de Bruin), die zich de identiteit van weduwe en verwaarloosde moeder laat aanleunen,  komt continu ongevraagd langs met tuinkabouters die kapot vallen, zodat ze zich in ieder geval nuttig kan maken door de scherven op te ruimen.

De regenteske aanwezigheid van beheerder Barry en het oerwoud aan ridicule regeltjes van de volkstuin geeft de voorstelling een Luizenmoeder-achtige vibe (‘de vrijwillige bijdrage is verplicht!’), die ook nog best wat meer had kunnen worden uitgewerkt. Nu wordt veel van de humor opgehangen aan de opbloeiende romance tussen hippie-bejaarde Joop en de moeder van de hoofdpersoon. De liefdesscènes tussen beide senioren worden totaal uitgemolken, tot hilariteit van het publiek, maar bejaardenseks is ook makkelijk scoren.

Het schrijverschap van het hoofdpersonage is dan een leuker gevonden premisse, omdat het de makers in staat stelt de hilariteit van het muziektheater af te wisselen met gedachtespinsels van Miranda over de personages die ze ontmoet, en het publiek ziet hoe muurvast Miranda eigenlijk zit. Het Keltisch ritueel van buurman Joop (‘Yoga is fascistisch! Het begint met een downward-facing dog en eindigt met uniformen en prikkeldraad!’) brengt de voorstelling even richting romantische komedie, waarin Miranda zichzelf opnieuw zou kunnen ontdekken, maar dan volgt al snel een tragische en bloedige wending. Zo blijft de vaart er zeker in, waardoor de voorstelling geen moment verveelt, maar tegelijkertijd lijkt het ook alsof de makers niet kunnen kiezen welk verhaal ze nou echt willen vertellen. Zodra twee karakters iets met elkaar aan lijken te gaan, komt er een plotwending die alles weer te andere kant op draait.

Ondertussen blijven flauwe humor en leuke deuntjes de boventoon voeren. Het sterke spel, de vlotte muzikale ondersteuning, en het komisch talent van de spelers an sich zijn voldoende voor een vermakelijk anderhalf uur, en de slotscène, met summiere met goed gevonden verwijzingen naar cancel culture, maakt ook veel goed. Maar de verknipte relatie tussen moeder en dochter had bijvoorbeeld nog veel verder ontwikkeld kunnen worden.

Foto: Raymond van Olphen