Zet dertien goedgebekte actrices met sterke zangstemmen en gevoel voor humor bij elkaar. Kies een serie aanstekelijke popnummers en een swingende band. Vraag Bodil de la Parra voor de tekst en Geert Lageveen voor de regie. Dan weet je bijna zeker dat het publiek aan het slot van de voorstelling roept: ‘We want more!’

Het verhaal van We Want More is eenvoudig en vertelt hoe de leden van een succesvol vrouwenkoor na twintig jaar weer bij elkaar komen. Nadat een van hen spoorloos verdween, zijn ze met het koor gestopt, maar tijdens de repetities voor de comeback wordt het mysterie opgelost. Ondertussen leven we als publiek graag mee met het weerzien van de dames en de verhalen over hun leven. De een heeft zeven kinderen van haar ex Rupert, die ervandoor is met een nieuwe vlam. De ander, een rol die Angela Groothuizen op het lijf is geschreven, heeft het gemaakt in Amerika en maakt met grote zonnebril en brede gebaren haar dramatische entree. Een derde, met verve gespeeld door Wimie Wilhelm in tijgershirt met decolleté, haalt met zware stem nog steeds nachtenlang door in de kroeg. De rol van de dirigente in een rolstoel is van Petra Laseur, die ingetogen en ontroerend speelt. Door een beroerte struikelt ze over haar woorden en bezigt ze uitdrukkingen als ‘ik steek er met kop en schotel bovenuit’. Als de anderen fluisteren dat ze last heeft van uitvalverschijnselen, wordt ze boos en zegt ze dat ze juist altijd aardig is en nóóit tegen iemand uitvalt. De types zijn raak gekozen en ontwikkelen zich tot gelaagde personages, waarover we steeds meer smeuïge en verrassende details te weten komen.

De absolute ster van de avond is Elise Schaap in de rol van de labiele Edda in haar donkere slobberkleding. Met haar zogenaamd onhandige maar uiterst swingende dansbewegingen, haar tragikomische uitstraling en powervolle stem neemt ze al snel de zaal voor zich in. Ze heeft nog steeds liefdesverdriet over het verdwenen koorlid en kan niet zonder kalmeringspillen, maar ze heeft nergens spijt van en zingt indringend ‘Non, Je Ne Regrette Rien’. Om het even later over een totaal andere boeg te gooien en rollend over de grond los te gaan met ‘Purple Rain’.

De hand van schrijfster Bodil de la Parra is herkenbaar in de vlotte dialogen die geestig en ontroerend zijn en het verhaal boven het cliché uit tillen. Geert Lageveen maakt er een goed getimede voorstelling van waarin de actrices volkomen op hun gemak lijken en zelfs als ze over de top spelen nog steeds naturel overkomen. De enige mannelijke acteur van het gezelschap, Rop Verheijen, zorgt voor het verrassingseffect in het verhaal en ontpopt zich als een veelzijdige musicalster. We Want More! begint een beetje braaf maar juist daardoor heeft het verloop van de voorstelling zo’n komische uitwerking.

Foto: Raymond van Olphen