Op 15 februari 2021 gingen twee choreografieën van NDT 1 in wereldpremière vanuit het Haagse Zuiderstrandtheater. Exclusief via NDT-livestream Baby Don’t Hurt Me van het Nederlandse choreografenduo Imre en Marne van Opstal en From England with Love van de Israëlische choreograaf-componist Hofesh Shechter. Het lijden van het leven op toneel.

Worstelende identiteiten
Een grote lichttoren met tl-verlichting en een aantal lichtpanelen zorgen voor een kunstmatige, kille setting. Het podium is bedekt met kunstgrastapijt. Baby Don’t Hurt Me van Imre en Marne van Opstal gaat over identiteit. Er staan zeven dansers op toneel die opeenvolgend zelfgeschreven monologen delen. Het zijn korte persoonlijke verhalen over seksualiteit, gender, huidskleur en het moederschap.

Danssolo’s worden afgewisseld door choreografische momenten in groepsvorm. De solo’s lijken een vertaling te zijn van de monologen. Ook al gaat de voorstelling over individuele verhalen, de esthetiek van de danstaal is behoorlijk homogeen. Het rollen over de grond. Zwiepende armen. Snelle handgebaren. De bekende NDT-look. In combinatie met de intense gezichtsuitdrukkingen van de dansers is de worsteling te voelen. De voorstelling is een soort smeekbede aan het leven zelf en vraagt: ‘Doe me niet pijn.’

Niet zozeer de bewegingen, maar de gesproken teksten maken de worsteling van de dansers concreet. De boze moeder van drie kinderen die problemen heeft met ouder worden en haar rimpels niet kan accepteren. De geïrriteerde danser in transitie die vraagt: What the fuck are you looking at? De zwarte man die kwetsbaar vertelt dat hij zich bijna zijn hele leven in white spaces heeft moeten begeven.

De melancholische muziek van Amos Ben-Tal komt intens en dramatisch over. Baby Don’t Hurt Me komt tot een einde met het alleen overblijven van de moeder. Ze kijkt het publiek in en draait zich om en loopt in het halfdonker weg. Een dansvoorstelling met een goede insteek om identiteiten aan te snijden, maar één die door de choreografen wel meer uitgediept zou kunnen worden.

Brexit op dissonante kerkmuziek
In de openingsscène van From England with Love is een groep van negen dansers te zien die dicht bij elkaar staat en strak naar voren kijkt. De dansers zijn gekleed in traditionele blauwe schooluniformen, inclusief stropdas en rugzak. Een sterk openingsbeeld. Het nieuwe dansstuk van de Israëlische choreograaf en componist Hofesh Schechter wordt uitgevoerd op een combinatie van Engelse kerkmuziek en Shechters eigen partituren. Het eerste muzieknummer klinkt als een volkslied. De dansers bewegen synchroon met slechts een langzame port-de-bras, terwijl ze de aandacht stevig weten vast te houden

De sfeer van de voorstelling is grimmig. Er wordt op het geluid van regen wild geschud op de grond. Klassieke balletpassen worden uitgevoerd op Kyrie Eleison-achtige kerkliederen. Het gedimde licht en de blauwgrijze kleur doen denken aan de grauwe lucht in Engeland.

Eén van de mannelijke dansers staat vooraan in het midden van het podium met een denkbeeldig theekopje en theelepeltje in zijn handen. Een typisch Brits beeld van de afternoon tea. Het kopje ‘valt’ en er zijn scherven te horen. Alsof er een hele loods met porseleinkasten wordt omgegooid. Alles lijkt op de schop te gaan. De dissonante muziek werkt naadloos samen met een bijzonder goed uitgevoerd lichtplan.

In de tussentijd verandert het blauwgrijze licht naar bloedrood. Er ontstaat chaos door kogelschoten. De dansers hebben de uniformen inmiddels slordig aan. Sommige hebben hun stropdas over het hoofd gebonden en hebben hun bloesknoopjes open. Er is afwisseling tussen het tonen van het Britse keurslijf en het ertegen opstaan. Het omarmen van de cultuur en er zich tegen afzetten.

De laatste scène arriveert met het geluid van fluitende vogeltjes. De lente lijkt zich aan te dienen. De dansgroep staat in tableau en doet gezamenlijk een tendu. De dansers draaien een kwartslag. De groep lijkt af te lopen, maar stopt dan. De dansers lopen achterwaarts terug. Ze stoppen. En herhalen het eerdere, maar nu slordige, ‘tendu-proces’. De dansers steken hun rechterhand omhoog alsof ze de leerkracht een vraag willen stellen. Of zeggen ze gedag?

Het concept van het tweeluik Shadow’s Whispers, ‘het fluisteren van de schaduw’, kan gezien worden als het lijden van het leven. De pijn van de mens in deze dansavond is een reflectie van hoe velen zich momenteel voelen. Het licht aan het einde van de tunnel niet kunnen zien. De uitzichtloosheid.

Foto: From England with Love van Hofesh Shechter, Rahi Rezvani