Amos Ben-Tal

In het programma In/with/in presenteert het Nederlands Dans Theater twee zeer verschillende wereldpremières. Waar Imre en Marne van Opstal een mysterieus net weven van lijnen, contrasten en zich ontwikkelende verbanden, daar onderwerpt Tao Ye de NDT-dansers aan een uitputtende groepsexercitie. (meer…)

Misschien zijn er nog Amsterdammers die zich tegenover Tuchinski de bioscoop Cineac herinneren: je kocht een kaartje, ging naar binnen en kon in het donker net zo lang naar het geboden programma kijken als je zelf verkoos; op een gegeven moment begon het programma opnieuw van voor af aan en je kon blijven zitten of vertrekken. (meer…)

In zijn inleiding tot de première benoemde choreograaf Amos Ben-Tal het zelf al: Part is met opzet een abstracte dansvoorstelling geworden. Er is geen narratief, en we hoeven niet te zoeken naar een programma: we kunnen ons instellen op een avond pure dans. (meer…)

Joep Hendrikx, Nick Renzo Garcia en Billy de Walle zijn genomineerd voor de Piket Kunstprijzen 2022 in de categorie Toneel. In de categorie Dans bij de Haagse kunstprijs zijn Isla Clarke, India Sardjoe en Faile Sol de kanshebbers. Op 10 oktober worden de prijzen uitgereikt in de Lourdeskerk in Scheveningen. (meer…)

Op 15 februari 2021 gingen twee choreografieën van NDT 1 in wereldpremière vanuit het Haagse Zuiderstrandtheater. Exclusief via NDT-livestream Baby Don’t Hurt Me van het Nederlandse choreografenduo Imre en Marne van Opstal en From England with Love van de Israëlische choreograaf-componist Hofesh Shechter. Het lijden van het leven op toneel. (meer…)

Na Seconds en 30 komt Amos Ben-Tal opnieuw met een voorstelling over tijd. In Theater Bellevue ging 60 vooraf aan de opening van Julidans in première. Ben-Tal maakt geen middle of the road-dans, maar gaat heel doordacht en conceptueel te werk, met veel vakmanschap. Daarbij gaat hij met zijn gezelschap OFFprojects graag de grenzen van disciplines over, en dat wordt gewaardeerd: voor Howl, de voorstelling die hij met Spinvis maakte, kreeg hij bijvoorbeeld de Dioraphte Dansprijs. (meer…)

Voor Solo Echo, in 2012 gemaakt bij het Nederlands Dans Theater, liet choreograaf Crystal Pite zich inspireren door het gedicht Lines for Winter van Mark Strand. Op de achtergrond dwarrelt sneeuw naar beneden en in de sonates van Brahms zijn melancholische klanken van piano en cello te horen. Een groep van zeven dansers trekt in verschillende formaties van links naar rechts voorbij over het toneel of andersom. Alleen of samen, soms als trio of de hele groep. (meer…)

Amos Ben-Tal danst graag out of the box en doet dat in Seconds in een kubus. Zijn groep heet niet voor niks OFFprojects: hij komt nooit zomaar met choreografie, maar laat die samengaan met andere disciplines, zoals beeldende kunst of Spinvis (Howl). In dit geval staat de toeschouwer letterlijk oog in oog met de danser, met soms maar enkele tientallen centimeters ertussen. (meer…)

De drie grijze bolletjes op de vloer ademen schokkerig. Als rijstkorrels veren ze van de vloer, om direct weer terug te vallen. Een hand klauwt plots over de grond. Een voet strekt zich uit. Zo vouwen de bolletjes zich langzaam uit. Als blinde krabben verplaatsen ze zich met de haren voor het gezicht verder uit elkaar. In The Others onderzoekt choreograaf Antonin Rioche het gedrag van bacteriën én van mensen. Het stuk is onderdeel van Here We Live And Now 2018. Dit jaarlijkse programma van Korzo en Nederlands Dans Theater biedt choreografietalent een podium. Naast Rioche tonen ook choreografen Antonin Comestaz en Amos Ben-Tal hun werk. (meer…)

Een overweldigende mars van ongeveer twintig dansers schuift zijwaarts het podium op. Handen op heuphoogte, de de knie wordt met elke schuif met een schok opgeheven, als een mechanisch linedancepasje. Als een leger marcheren ze … Lees verder