‘We zijn de veteranen, we hebben godverdomme de oorlog overleefd.’ Talloze vrienden zijn overleden aan aids, maar Ferry, Ben en Hugo zijn de dans ontsprongen en likken hun wonden. Ze wonen in hun villa Poz Paradise op Gran Canaria waar ook de jongste generatie homo’s op vakantie gaat. Een wederzijdse kennismaking is onvermijdelijk. Wat gaan ze elkaar vertellen en wat willen ze van elkaar weten?

Het stuk komt wat moeizaam op gang in het veteranenkamp. Raymi Sambo (Ferry), Mike Reus (Ben) en Frans Mulder (Hugo) bedienen zich van rake, mooie en leuke oneliners die helaas als volzinnen zijn geschreven en als zodanig worden uitgesproken. ‘We zijn mensen die zich adelaars wanen, maar we fladderen niet verder dan de voortuin.’

Er komt leven in de brouwerij bij de confrontatie met de jongere generatie, met hun foamparty’s, PrEP en de nieuwste apps. Een prachtig moment is waarop vanuit de hoogte een grote kast vol medicijnen neerdaalt en de namen van aan aids en hiv gerelateerde medicijnen door elkaar genoemd worden met de waaier aan hedendaagse partydrugs. Pure poëzie. Hier worden de twee parallelle werelden in één vormentaal gegoten. Tijdens die scène zingt Doris Baaten I’ve got you under my skin. Ze zal vaker op het toneel komen voor een muzikaal intermezzo. Mooi, afgemeten en even wat rust in de tent.

Een ander hoogtepunt is wanneer de drie veteranen hun villa verlaten en weer eens een avondje ‘ouderwets’ uitgaan in een homotent op het eiland. Doris Baaten speelt en zingt er erg leuk een verveelde diva die nauwelijks haar gapen in kan houden. De redenen om naar de wc te gaan wisselen per persoon (plassen, seks, drugs), maar er staat een lange rij. Daarin staan alle leeftijden door elkaar en zijn de opmerkingen niet van de lucht. En dit keer niet in volzinnen. Veel misverstanden, badinerende opmerkingen en verwijten aan elkaar over dat de andere generatie egoïstisch en zelfingenomen is en niet naar de ander luistert. Erg leuk.

Regisseur en schrijver van het stuk Daniël Cohen nam als uitgangspunt de generatie die de aidsepidemie heeft meegemaakt. De jongere generatie lijkt er als breekijzer bijgehaald te zijn. De rollen van Justin (Huib Cluistra), Dennis (Tim Teunissen) en Oz (Harun Balci) worden uitstekend gespeeld, maar krijgen minder diepgang. Ze zijn ambitieus, bang iets te missen en nog zoekend naar de invulling van hun relatie, werk en leven. Het vuurwerk, het onzekere en spannende is er bij de confrontaties. Niet alleen van de veteranen met de jongere generatie, maar ook met de andere buitenwereld die ze met steeds minder succes buiten de deur kunnen houden. Zoals met Jacq Lodewijks (een rol van Harry Piekema), een manager die het op hun villa heeft voorzien. Of met Anneke, de zus van Ben (rol van Doris Baaten) die inbreekt in het bastion van haar broer.

Veel thema’s worden aangeroerd en de vertellijnen worden vaker uitgebreid dan ingebreid. De toeschouwer blijft met een paar losse eindjes zitten. De buitenwereld die niet meer buiten de deur is te houden stelt de veteranen uiteindelijk voor de keus: je nog meer ingraven of de moed verzamelen verder dan je voortuin te vliegen.

Poz Paradise is onderdeel van het cultureel programma van Aids 2018 Conference in Amsterdam. Hierin is de voorstelling uitermate geslaagd.

Foto: Arjen Veldt

Luister hier naar de podcastrecensie van Poz Paradise voor De Theaterpodcast.