Het is vast geen toeval dat Person Longing for Human van Charles Pas eindigt met een shotje ‘mede’, de alcoholische drank die gemaakt wordt door honing en water te laten vergisten. In de voorstelling lijken de performers haast te fermenteren in hun samenzijn. Net zoals suikers kunnen oplossen en wijn uiteindelijk kan bedwelmen, lijken ze in elkaar en zichzelf op te lossen.

De voorstelling die dit jaar onderdeel is van het Over het IJ festival begint in de NDSM-loods in Amsterdam-Noord. Hier wordt gespeeld met vuur. Letterlijk. De performers Maria Ribas, Melyn Chow Jia Jie en Stanislas Bruynseels steken lucifers aan en blazen vlammen uit, waarna er wordt overgegaan tot de verkenning van de huid en het verwarmen van lichaamsdelen. Speels, maar ook het gevaar opzoekend. Ambigue beelden roepen ze op. Het uitblazen van elkaars lucifers heeft iets kinderlijks, het van mond tot mond doorgeven van de vlam iets sensueels.

Het vuur lijkt ook figuurlijk aangewakkerd en het vervolg van de voorstelling draait om de versmelting, verzoening en verstoting van elkaars lichamen. Er wordt geleidelijk gebouwd in intensiteit. Het begint bij het beeldhouwen van contact door middel van het gezamenlijk aantrekken en uitkleden van de bovenkleding. De performers worden elkaars verlengde, armen lopen in elkaar over, ruggen smelten samen en hoofden vereenzelvigen. Rint Mennes weet hierbij met zijn composities de juiste toon te zetten.

Na dit enigszins onschuldig tafereel verandert de sfeer wanneer Ribas haar hoofd onderdompelt in een schaal met honing. In rood licht is te zien hoe het slijmerige goed van haar gezicht en haren druipt. Het wekt de aandacht van Jia Jie en Bruynseels. De lieftalligheid sterft en de performers beginnen elkaar op te eisen in een hitsige veldslag. Plakkerige lichamen ketsen tegen elkaar aan. Het geluid van fysiek contact vult de ruimte.

Er wordt geworsteld en naar de keel gegrepen. De intensiteit zit vooral in de vleselijke reacties van de lichamen en niet zozeer de emotionele interpretatie van de handelingen, wat het geheel des te sterker en spannender maakt. De ontblote bovenlichamen beginnen tevens treffend weer te geven wat het effect is van al het smijten, kneden en klappen.

De metaforische mede wordt overgeheveld langs de pijplijnen van de loods en middels de lichamen van de performers. Wit poeder – vermoedelijk gist of suiker – miezert uit hun monden en vloeistof uit hangende pijpen druppelt de vloer op. Begeleid door deze vallende druppels dansen zij hun ondergang tegemoet en blazen tot slot het beeldend verhaaltje uit.

Person Longing for Human, een zoetsterk staaltje werk waarmee Charles Pas bedwelmt en intoxiceert. Smaakt naar meer en mede.

Foto: Moon Saris