‘Kom naar deze knappe mannen kijken!’ Parade maken hoort er uiteraard bij op de Parade, maar uit deze aanprijzing blijkt wel erg weinig vertrouwen in de inhoud. Deze indruk blijkt, helaas, gegrond.

De band van de Orde van de Dag, een theatrale actualiteitenshow met muzikale ondersteuning, heeft een aantal nummers achter elkaar gezet om hiervan een voorstelling te maken. Het vijfkoppig gezelschap staat zelfverzekerd en innemend op het podium als het publiek langzaam binnenstroomt. Zanger Marcel Osterop leidt het geheel in door te stellen dat de actualiteit waarvoor de nummers geschreven zijn nu geschiedenis is, en er dus is gekeken wat er gebeurt ‘nu het stof is gaan liggen’. Dit levert het dilemma op of de nummers op zichzelf kunnen staan. De mannen moeten hebben geconcludeerd dat dat niet het geval was, en hebben daarom het geheel doorvlochten met verhalen.

Die verhalen gaan vooral over vrouwen. Dit levert een gang op langs een Poolse stripper, een Amsterdamse prostituee, een zeventienjarige cassière bij Albert Heijn, en een Tinder-afspraakje in Amsterdam Nieuw-West. De scènes die worden geschetst zijn cliché en ontstijgen niet het niveau van het type verhaal dat het goed doet in de kroeg. Het verhaal over een zeepaardje lijkt hierop een uitzondering te vormen, maar is uiteindelijk te weinig uitgewerkt om echt te overtuigen. De gespeelde kwetsbaarheid die wordt tentoongespreid verandert daar helaas niets aan. Met verhalen over hoeren is het gemakkelijk scoren, maar wat ze nu echt te melden hebben wordt niet duidelijk. De nummers daarentegen maken veel goed. Interessante teksten over overgave, liefde en verslaving worden vergezeld van prachtige foto’s. Het zijn bovendien goede zangers en muzikanten. Het blijkt meer een concert dan een theatervoorstelling.

Meer theatrale omlijsting, sterker spel en minder clichématige monologen hadden het geheel geschikter gemaakt voor de Parade. Maar het beste advies is wellicht om dat allemaal niet te doen. Blijf een band, een goede, en laat die gestileerde opsmuk achterwege.