Behalve de rode kater op een bankje langs het toegangspad, zijn er in het Dierenpark Emmen geen dieren meer te bekennen. Toch trekt de voormalige dierentuin dezer dagen duizenden bezoekers. Theatergezelschap Walkyre speelt er namelijk haar derde productie: een spektakelvoorstelling met een overduidelijke boodschap.

De slotscène van Onderweg naar later benadrukt, wat niemand ontgaan kan zijn. Over de vroegere ‘savanne’ schalt een acteur uit volle borst: ‘samen onderweg / naar een duurzaam ideaal!’ Op haar website is Walkyre helder over haar ambities: de stichting gebruikt ‘het medium theater om [een] boodschap uit te dragen’ en toeschouwers te doordringen van ‘de duurzame relatie met onze aarde’. Maar door die sterke boodschap komt de voorstelling zelf nu behoorlijk in de verdrukking.

Onderweg naar later is geschreven en geregisseerd door Geke Hoogstins, de artistiek leider van Walkyre. Het is het derde deel van haar trilogie over oermoeder Gaia en beslaat de hele evolutie, van oerknal tot Wereldoorlogen. Aan de hand van een gids (Albert Secuur) reist de jonge Hylko (Olivier Slebos) door de tijd. De evolutie past natuurlijk niet in een twee-uur-durende voorstelling, dus de highlights uit de wereldgeschiedenis worden uitgebeeld door zo’n vijftig dansers. Deze choreografieën van Selmar Jurian, groots uitgevoerd over het glooiende grasveld, zijn het absolute hoogtepunt van de voorstelling. Zij geven het flinterdunne verhaal, aangevuld met talloze special effects, artistiek diepte.

Walkyre struikelt over wat zij haar publiek allemaal wil vertellen. Zo flitst opeens de scheiding van Hylko’s ouders voorbij. Zijn moeder, gespeeld door Luisa Montero de la Rosa, krijgt zelfs een solo om haar liefdesverdriet te bezingen: ‘jij nam alles, zonder iets te geven / en uit onzekerheid heb ik een muur gebouwd’. Hoogstins wil een analogie aanbrengen over het omarmen van het verleden, maar dit komt niet uit de verf. De geschiedenis van het Drents-Groningse natuurgebied de Hondsrug krijgt dan wel weer alle ruimte. De dino’s zijn in een paar seconden van de kaart geveegd, maar een drietal hunebedbouwers krijgt uitgebreid de tijd om met stenen te sjouwen. Sponsor ‘Geopark de Hondsrug’ zal zich gelukkig prijzen met zo’n prominente plaats in de wereldgeschiedenis.

Uiteindelijk verwordt Onderweg naar later tot een uitbundige, theatrale WNF-commercial. Het fonds was hofleverancier videobeelden, waardoor op aanzwellende muziek een otter het water in glijdt en leeuwen stoeiend over de videoschermen buitelen. Maar Moeder Aarde is al, besmeurd en jammerend, de heuvel van de savanne afgedaald. Als we ons inspannen is zij misschien nog te redden; Voor Onderweg naar later is het al te laat.

Foto: Jaap Menses