Hoe de tijden ook voortrazen en de wereld in brand wordt gezet, Nathalie Baartman maakt vastberaden pas op de plaats. Zij weigert het moderne leven klakkeloos te omarmen als dat de teloorgang van haar normen en waarden tot gevolg heeft. Ook in Louter zet de eigenzinnige Twentse cabaretière zichzelf neer als een verward, verbaasd, oprecht, kwetsbaar en emotioneel mens, op zoek naar orde en regelmaat.

Tegen de klippen op, dat wel. Machteloos ziet Nathalie een bomaanslag in Aleppo live op tv. Ze trekt de ontvoeringen en onthoofdingen niet meer, van substantiële dreigingsniveaus krijgt ze in de trein waandenkbeelden. Na het zien van een stervend tweejarig kindje met ebola kan ze niks anders doen dan huilend haar moeder bellen. Maar toen nota bene ook zij op Facebook ging, was Nathalies wereld definitief niet meer dezelfde.

Wat rest een mens dan nog meer dan het eigene, het vertrouwde? Ze zou autarkisch willen zijn, helemaal zelfvoorzienend. Teruggetrokken in haar eigen wereld, met een bord pap ’s ochtends, haar eigen tweejarige kind Annie en ‘haar’ muziek uit de Balkan. Muziek waar je nog verdriet in aantreft. Want met verdrietliederen zijn andere volken een stuk verder. Wij hebben ‘Berend Botje’.

Daar heeft ze weinig aan, sinds de vader van Annie ‘niet meer wil’ en Nathalie op een ‘christelijk bungalowpark’ in Putten woont. Er zou nu toch óók verdriet moeten zijn? Ze zou er doorhéén moeten, maar ze vraagt wanhopig aan de zaal: ‘Hoe doe je dat dan?’ Want haar publiek moet dat toch weten, die heeft het volgens haar immers allemaal wél op een rijtje; bij ons loopt het wél, wij zijn wél thuis als we een feestje geven.

Opnieuw is er geen ontkomen aan bij Nathalie Baartman: ze komt op in een kledingstuk dat rond 1972 bij Maison de Bonneterie chique moet zijn geweest en grijpt je beet. Ze sleept je met een vet Twents accent en met paniek in de ogen, waarmee ze haar naïviteit prachtig aandikt, haar universum binnen. Een merkwaardig universum, dat mag duidelijk zijn. Zij neemt zaken waar die ons geen zier zouden interesseren, maar die van haar theaterprogramma’s steeds intrigerende trips maken.

Nathalie heeft in Louter de spanningsboog net even te lang opgerekt. Ze heeft het matige tot het laatste kwartier bewaard. Met overbodige verhaaltjes en slappe woordspelingen over ondermeer de dessert-voorkeur van Vladimir Poetin en een treinreisje van een opa met zijn vrijpostige kleinkinderen. Die smetjes weet ze nog net op tijd weg te poetsen. Met het tonen van haar kinderfoto. Uit de tijd dat haar wereld nog overzichtelijk was.

En goddank is het echte slot een mooi lied, achter het traporgeltje dat al ruim anderhalf uur op zijn beurt stond te wachten.

Foto: Roos Gast-Schoneveld