Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
‘Ik zet mijn voeten naast mijn bed. Eerst de linker, dan de rechter. Plat op de grond. Stevig. Elke ochtend.’ Zo begint de indrukwekkende monoloog van Jacqueline van Kuilenburg, danser bij Misiconi Dance Company dat voorstellingen maakt met dansers met een fysieke beperking. Door een bindweefselaandoening is iedere ochtend voor haar onzeker of het een dag op voeten of een dag op wielen wordt. Zij is een van de negen Rotterdammers die in LIJF010 iets over hun lichaam vertellen. Geen voorstelling, maar een wandeltocht langs acht portretten in Delfshaven, met als begin- en eindpunt het Maaspodium.
Bij elk portret voert het scannen van een QR-code naar een kort filmpje, een monoloog en daarop gebaseerde liedjes van Nina Giampaolo, Djurre de Haan, Club Gewalt en Tim Wes. Curatoren Sara Giampaolo en Moniek Merkx hebben daarbij niet alleen gekozen voor bekende Rotterdammers (theatermaker Romy Rockx, choreograaf Dane Badal, acteurs Gianni Noten en José Kuijpers) en de ene monoloog is strijdbaar, de andere juist heel opgewekt. Een zevenjarig meisje vindt terecht alles perfect aan haar lichaam, Noten bekent zich te schamen voor zijn voeten: ‘Ik zal nooit met slippers naar het strand gaan.’ We horen intieme details over een gendertransitie, het vrolijke gesprek van een vijftienjarige tweeling en ja, het gaat ook over coronakilo’s.
De monologen en liedjes komen het best tot hun recht als ze beluisterd worden tijdens het wandelen. Niet alleen maken de verkeers- en omgevingsgeluiden plaats voor hun stemmen, al lopend komt de wandelaar als vanzelf in contact met het eigen lichaam. Het mijne maakte me bij het beklimmen van Dakpark duidelijk dat ik tijdens de tweede lockdown veel te weinig aandacht aan mijn conditie heb besteed. En moeilijke voeten, die heb ik ook Gianni.
De keuze voor het lichaam is dan ook geen toevallige. Giampaolo en Merkx willen juist in een tijd dat we lang vergaderden, onderwijs volgden en zelfs sociale contacten onderhielden achter een laptop of tablet het hele lijf centraal stellen, niet alleen het hoofd waarmee we contact maken via zoom, teams en beeldbellen. En veel ruimtelijker en 3D wordt het niet in dit bijzonder stukje Rotterdam, dat als bijna enige ongeschonden uit het bombardement van 1940 kwam en geflankeerd wordt door de Maas en hypermoderne appartementencomplexen.
LIJF010 legt zo niet alleen verbindingen met het hier en nu, maar ook met het verleden, het constant aan verandering onderhevige lichaam en bovenal hoe zij samen een universeel én zeer lokaal verhaal kunnen vertellen.
Foto: Michelle Urbiztondo
Voor aanvang weet je één ding al heel zeker: van het oorspronkelijke sprookje van Assepoester blijft in de handen van Moniek Merkx weinig over. En dan doet het er niet toe of je die oorsprong zoekt bij de oude Grieken, ergens in de middeleeuwen of bij de bekendere versies uit Moeder de Gans of van de gebroeders Grimm. (meer…)
Maas theater en dans mengt graag met veel bravoure verschillende disciplines en theatervormen. In De wilde keuken voegt Moniek Merkx nog een element toe: smaak. Wat begint als een diner mondt via de voorstelling uit in een creatief college dat ook gestreamd wordt. (meer…)
Met een mengeling van verbazing en stuursheid kijkt ze de wereld in, het meisje Lampje. Haar vader is de vuurtorenwachter met het houten been, sinds de dood van zijn vrouw drinkt hij te veel. Na een stormachtige nacht waarin Lampje het vuurtorenlicht niet aankrijgt, waardoor er een schip op de klippen loopt en ze ruzie krijgt met haar vader, wordt Lampje voor straf als dienstmeid naar het griezelige donkere huis op de berg gestuurd. (meer…)
Vijf jaar geleden fuseerden de Rotterdamse theatergezelschappen Meekers, Max en Siberia tot Maas Theater en Dans. Er zijn genoeg redenen om dat eerste lustrum uitbundig te vieren want in die vijf jaar heeft Maas zich, onder bezield gezag van artistiek leider Moniek Merkx, bewezen als een sprankelend en vitaal gezelschap dat met beide poten stevig in het heden staat. (meer…)
Fijne recensie, ik kreeg gisteren de wandelroute in de bus, ideaal om dit weekend in het mooie weer te lopen.
Behalve theatermens ben ik ook inwoner van Delfshaven en wil ik wel even aanvullen met het vergeten bombardement van 1943. Toen hebben de geallieerden per ongeluk de wijk Bospolder Tussendijken (BoTu) in Delfshaven in de as gelegd. Wellicht omdat het van de geallieerden kwam, is het bombardement nogal vergeten. Maar niet in Delfshaven, dus even deze toevoeging. In Park1943 vind je een monument ter herinnering aan het bombardement, dichtbij het Dakpark.