Het is een duo dat je misschien niet had verwacht. Toch slaan fenomeen Johnny Kraaijkamp Jr. en musicalster Soy Kroon de handen ineen voor een sketchprogramma. Met Kraaij & Kroon is een nieuw komisch duo geboren, maar het is maar de vraag wat ze toevoegen.

De term ‘Caneel’, bedacht door Kraaijkamp Jr., omschrijft het genre van hun optreden treffend als een samensmelting van cabaret en toneel. De voorstelling biedt een mix van sketches, liedjes en af en toe een ontroerend moment, allemaal doordrenkt met de nodige humor.

In het hart van de show staat de discussie over humor, waarbij Kraaijkamp Jr. zijn frustratie uit over de beperkingen van hedendaagse grappen. Hij verlangt naar de schunnige Amsterdamse moppen van weleer, terwijl Kroon hem wijst op de mogelijke problematische aspecten van dergelijke schertsen. Het is een rolverdeling die je misschien al vanaf de poster in de foyer aan had zien kunnen komen.

De sketches gaan van twee volkszangers die een uitvaartmedley zingen op een crematie tot twee in polo gehulde kakkers die bespreken wat ze allemaal wel niet fout hebben gedaan tijdens een etentje. Een Johnny Walker geven aan een gast in een rolstoel. Dat niveau.

Het lijkt wel een voorstelling uit 2004, alsof we alle sketches al zes keer eerder hebben gezien. Daarbij is het echt de vraag wat Kraaij & Kroon willen zeggen. Dat je niets meer mag zeggen? Dat we te weinig lachen, want het leven is eindig? De thematiek voelt in ieder geval ouderwets en mist diepgang.

Nu moet gezegd dat ondergetekende een millennial is. Lopen we dan nu tegen een smaakkwestie aan? Misschien. Misschien doe ik de vakmensen die Kraaij & Kroon zeker zijn tekort. Evenwel is een recensie ook een conversatie. Ik vraag de makers van Kraaij en Kroon: papadag bestaat niet daarom: Zijn we niet allang over deze humorpolitie-discussie heen? Ik ben drie jaar jonger dan Soy Kroon. In de voorstelling zegt Kraaijkamp dat ‘onze generatie’ verdorie niets meer kan hebben. Of dat nou waar is of niet, met het eindeloze ‘kijk-ons-eens-foute-grappen-maken-theater’ maken Johnny Kraaijkamp Jr. en Soy Kroon volgens mij onnodig een karikatuur van zichzelf en huidige milieu.

Gelukkig maken een paar intieme momenten de reis naar het theater de moeite waard. Kraaijkramp en Kroon hebben beiden afzonderlijk twee keer een tedere monoloog over hun vaders. Vooral hoe Kraaijkamp spreekt over zijn Kraaijkamp Sr. is aandoenlijk, memorabel, maar vooral ook zeer geestig zonder dat het flauw wordt.

Absoluut hoogtepunt is het lied ‘Langzaam haasten’ gezongen door Kroon. De prachtige zangstem van Kroon krijgt goed de ruimte in een lied waarin een zoon telkens aan zijn moeder belooft langs te komen, maar er steeds weer iets tussenkomt. Het fijn in het gehoor liggende arragement van Diederick Ensink krijgt de hele zaal muisstil. Ook de man naast mij die steeds op zijn telefoon keek.

Showtechnisch is het ook allemaal in orde. Johnny Kraaijkamp is een steengoede acteur en het is genieten van zijn nasale, gebbige stemgeluid. De regie van Joep Onderdelinden is strak en lekker speels. Soy Kroon is een vrijgevige middenvelder die aanvaller Kraaijkamp keer op keer de clou van een grap of scène voorgeeft. Niets mis met de technische begaafdheid van het duo en het samenspel. En ook deze woke-millenial-recensent moet toegeven: om een aantal onweerstaanbare grappen moest ik toch echt lachen. Zijn we er toch weer ingetuind.

Foto: Annemieke van der Togt