Na een op zich geestige mismatch in de Biblebelt (verwisseling van zalen) kreeg Kirsten van Teijn in De Kleine Komedie het meest geschikte premièrepubliek denkbaar. Dat kon helemaal meegaan in het verhaal over de gevolgen van een niet alledaagse liefdesrelatie.

In haar vorige programma (S)Experiment had Van Teijn al uit de doeken gedaan dat zij zowel een mannelijke als een vrouwelijke geliefde heeft, terwijl haar twee geliefdes niet het bed met elkaar delen. Wel houden ze alle drie van de gemeenschappelijke hond. Iedereen blij en tevreden, met haar huismus-vriend een woning in Sint Michielsgestel en met haar outgoing vriendin een loft in Antwerpen. Dat leverde een toch wat vriendelijk verbaasde ‘oh ja, dat kan natuurlijk ook wel’-reactie op. Met dat programma won ze, zoals te verwachten viel, de Neerlands Hoop, de prijs voor het cabarettalent dat een opvallende ontwikkeling heeft doorgemaakt.

In het vervolg op (S)Experiment is de publieksverbazing minder groot, want nu gaat het over jaloezie. En dat jaloezie om de hoek komt kijken en de spanning doet oplopen in welke liefdesrelatie dan ook, is niet zo verbazingwekkend, ook al gunt iedereen elkaar in principe alle vrijheid.

Het meest opmerkelijke, en tevens het meest grappige van deze ronde is dat Van Teijn diep van binnen (dus onder haar hemd van de HEMA) een enigszins burgerlijke inborst lijkt te hebben. Zij hangt meer aan conventies in het dagelijks leven, ze neigt meer naar orde en netheid dan je zou verwachten van iemand die een niet al te voor de hand liggend polyamoureus pad bewandelt. Die trekjes komen aan de oppervlakte als zowel haar vriend als haar vriendin het ook gaan aanleggen met een ander en Kirsten niet meer het centrum is van de driehoeksrelatie, door een Brabantse mededorpsbewoner ‘triangel’ genoemd. Of in de woorden van haar bitsige oma: ‘vreet je nog steeds van twee walletjes?’

Wat de rustige vriend wenst is nog wel te behappen voor Van Teijn, maar haar onstuimige vriendin wordt echt verliefd en dan breekt de wilde jaloeziehond in haar los. De stoere vrouw blijkt opeens buitengewoon breekbaar, en dan komt het goed uit dat Van Teijn een puike actrice is. Het is buitengewoon grappig en ook ontroerend hoe zij die hond weet te temmen. Welk onconventioneel middel ze daar uiteindelijk voor inzet, laten we hier even in het midden, maar daardoor weet ‘Kirsten de Queer’ het programma, dat strak geregisseerd is door Jessica Borst, op een bijzonder geestige wijze te kantelen.

De muziek in Jaloezie is een bitch is afgestemd op de grof seksueel gevulde Berlijnse undergroundclub, waar ze met haar vriendin terecht komt. Die muziek is van de hand van haar vriend Jelle Bruinsma (‘Mijn vriendin heeft weer op een andere manier bijgedragen aan deze voorstelling’) en dat is geen verzameling lieflijke melodieën, maar straffe techno, met een verrassende, bitterzoete verwijzing naar Dolly Parton. De snoeiharde drum and bass-inloopmuziek van Jaloezie is een bitch komt wat rauw op je dak vallen, maar met Van Teijn als explosieve zangeres erbij doorboort die muziek het hart en de ziel op een zalige manier.

Foto: Casper Koster