Met een maagzweer kwam ze in het ziekenhuis terecht, Kirsten van Teijn. Omdat ze verliefd werd op een vrouw die onmiskenbaar bij haar hoorde terwijl ze al jaren samenwoonde met een man. Een spagaatliefde, een verboden liefde, die ze zo onderdrukte dat ze daar letterlijk ziek van werd. Maar die ze nu, in haar vierde voorstelling, niet langer onder stoelen of banken steekt.

Wat is liefde in deze tijd? Zingt ze in haar openingsnummer. Als een moderne Ziggy Stardust, die ooit met een boodschap van liefde en vrede afdaalde naar de aarde, staat ze in een minimalistisch decor, een grote, lichtgevende driehoek die tijdens de voorstelling steeds wisselt van kleur. Haar lange, soepele lijf in een strak stretchpak met strepen en vleugels op haar schouders. Het hockeymeisje uit ‘Hetero-Heilo, waar zelfs de kapper geen homo was’, had haar zaken op haar 28ste goed voor elkaar. Een vriend, een huisje, een hond, een tevreden en gelukkig leven. En toen denderde deze ‘vrouw als de zee’ haar leven binnen en zette alles op zijn kop.

Van Teijn beschrijft de dagelijkse praktijk van een leven waarin plaats blijkt te zijn voor twee liefdes naast elkaar en de worsteling daarmee. Want de buitenwereld is daar nog niet helemaal op ingericht en de vrouw van haar leven blijft jarenlang haar grootste geheim omdat ze er geen weg mee weet. ‘Hoe zouden jullie dat doen? Informeert ze bij de zaal nadat ze heeft beschreven hoe haar vriendin voor het eerst is blijven slapen terwijl haar vriend gewoon thuis was. Zelf krijgt ze veel impertinentere vragen voor haar kiezen, van mensen die ze tien minuten kent en die menen alles te mogen weten over haar seksleven.

Ze zingt een ontroerend lied voor alle derden, voor vijfde wielen aan de wagen, voor mensen die er wel zijn maar niet gezien mogen worden, hoe het voelt als ‘het wonder een wond is geworden’. Ze constateert dat hand in hand lopen met haar vriend hele andere reacties teweeg brengt dan hand in hand lopen met haar vriendin. Op de kleuterschool was het gewoon simpel, toen kleurden we buiten de lijntjes in alle kleuren van de regenboog, hadden we vijf vriendjes tegelijk en de juf vond het prima. Daarna komen we de rest van ons leven niet meer van het hokjesdenken af. Zelfs op de Pride, waar de lesboboot verboden is voor mannen, blijken regels te gelden.

Van Teijn maakt ons deelgenoot van haar gevecht met het oordeel van de buitenwereld, maar vooral van haar gevecht met zichzelf. Hoe bevrijden we onszelf van het hokjesdenken? Hoe gaan we de liefde vormgeven in de 21ste eeuw? Onze grootouders deden alles stiekem en onze ouders zijn gescheiden. Kirsten kiest inmiddels voor alles aangaan in openheid. Ze is een ochtendmens met haar vriend en danst tot diep in de nacht met haar vriendin. Op haar bootje, bootje Kirsten, is iedereen welkom en mag iedereen houden van zoveel mensen als ie wil.

(S)Experiment is een fijne, eerlijke, ontroerende voorstelling. Van Teijn neemt ons liefdevol bij de hand wanneer ze ons het pad laat zien dat zij gelopen heeft. Het strakke pak, het strakke decor, de soundcloud die haar liedjes begeleidt, het schept allemaal geen afstand maar helpt ons juist om dichtbij haar te komen. En het lukt haar om ons allemaal een beetje jaloers te laten zijn op een situatie waar zijzelf ooit een maagzweer aan over hield. Want uiteindelijk willen wij allemaal heel graag met haar mee, om te dansen op haar bootje.

Foto: Casper Koster