De vrouwen van Vlamousse zijn er klaar voor: de dertig ruimschoots gepasseerd, huis, partner, carrière zijn op orde. Toch is er nog geen baby. Waar wachten ze op? Dat is waar hun ‘zeikende eierstokken’ ook weleens antwoord op willen in In den beginne. In dit sprankelende, verfrissende programma steekt het tweetal een zelfverzekerde middelvinger op naar alle redenen voor hun moederschapstwijfels.

In 2019 reikten de Leidse studenten tijdens het Leids Cabaretfestival voor het eerst de studentenprijs uit aan dit duo, dat de finale net niet haalde. De belofte van de twee energieke vrouwen die het gemunt hadden op alle hedendaagse maatschappelijke pijnpunten was groot, en afgelopen jaar behaalden ze de finale van tv-programma Ik ga stuk! Tijdens de première van hun tweede avondvullende voorstelling laten ze triomfantelijk zien wat vier jaar ervaring opdoen hen heeft gebracht.

Met regisseur Jessica Borst aan hun zijde, in een smaakvol decor en 80’s indachtige kostuums onderzoeken ze moederschap. Bevruchting, bevalling, opvoeding, de rekening achteraf: het programma is zeer volledig en laat ook nog ruimte voor een stukje maatschappijkritiek. De expressieve, uitbundige Maya van As moet een hoop kwijt, de gereserveerde Brigitte van Bakel is de perfecte ingehouden aangever. Beiden zijn sterk in typetjes en mimiek, die subtiel of abrupt kan veranderen in veelzeggende scènes die zo zijn uitgedacht dat ze even kritisch als komisch zijn.

Een bezoekje aan de dure spermabank mondt bijvoorbeeld uit in een geestig memoreren van alle capriolen die de biseksuele Van As uithaalde met zaad toen het nog van de plinten klotste – nu ze met een vrouw is geëindigd ziet ze de waarde pas in van al dat ‘witte goud’. Door spermagebrek arm zien we haar op adviesgesprek bij de hypotheekadviseur met enkel bewijs van ‘emotioneel vermogen’.

Een reden om alle PMS (premenstrueel syndroom)-vrije geluksvogels mee naar In den beginne te sleuren, is de (voor velen herkenbare) uitbeelding van PMS: geen chocoladevreetfeest, maar een onverwachte grauwe werkelijkheid, waarin een enge deprimerende vriendin op Van As’ schouders komt zitten en aan haar zelfvertrouwen zaagt, net zolang tot ze toch maar niet naar dat feestje gaat, waar iedereen toch al niet op haar zat te wachten. Zó is het en ermee lachen is de enige remedie.

Het aantal goede ideeën is kortom enorm en elke scène is grondig en verfrissend uitgewerkt. Voor mannen is hun openhartig vrouwelijke perspectief komisch verhelderend, voor vrouwen troostend herkenbaar. De twee staan ontspannen, krachtig en zelfverzekerd op het podium, en dat is niet alleen lekker om naar te kijken, maar ook nog eens zeer terecht.

Foto: Annemieke van der Togt