Introdans opende dit dansseizoen thuis in Arnhem om meteen daarna door te reizen naar Festival Le Temps d’Aimer la Danse, dat deze editie een flinke Nederlandse vertegenwoordiging naar de theaters, pleinen en stranden van het Franse Biarritz heeft gehaald met ook Het Nationale Ballet, Korzo producties en het Gotra Ballet. De Franse choreograaf Thierry Malandain, zowel artistiek leider van het Malandain Ballet Biarritz als het festival, creëerde in 2001 een choreografie op Ravels Boléro die nu door Introdans wordt gedanst en als Nederlandse première in het programma Hartslag te zien is.
In Malandains Boléro meten twaalf dansers zich met Maurice Ravels repetitieve muziek in een door vier hoeken van hoge, doorschijnende schermen afgekaderde ruimte met aan de zijkanten openingen voor een sporadische uitbraak. Het toneelbeeld roept associaties op met het werk van choreogafe Krisztina de Châtel, maar al gauw blijkt dat van minimalisme bij Malandain geen enkele sprake is. Vanaf de vloer werkt de groep van twaalf in huidkleurige pakjes gestoken dansers zich bij aanvang omhoog in een grotendeels synchroon gedanst bewegingsspel. Het uitrekken en in elkaar krimpen van lichamen, de snelle sprongetjes, zijwaarts gestrekte armen die een cirkel draaien, in de lucht geheven benen die een vierkant vormen en vervolgens kantelen terwijl het bovenlichaam op de vloer ligt, een handstand. Tussen abstracte en meer dansante bewegingen vallen de dansers elkaar in de armen, rusten handen kort op hun voorovergebogen rug en wordt het hoofd in de handen gelegd. Door die veelheid aan bewegingsvariaties, het constant veranderen van richting, de snelheid van de dicht langs en om elkaar heen bewegende dansers op het relatief kleine oppervlak, genereert de choreografie een samenballing van energie die de stuwende kracht van Ravels compositie evenaart.
De Boléro is de afsluiting van het programma Hartslag dat verder louter uit reprises bestaat. Na het melancholische Fugaz (2005) van Cayetano Soto, volgen het groepsstuk Por vos muero (1996) op basis van hofdansen, volksdans en modern ballet en het liefdesduet Cor perdut (1989) van Nacho Duato. Zijn artistieke aanpak is gedegen, maar zijn daadkracht dermate groot dat dit tot een overdaad aan ideeën en bewegingen leidt. En net als in Malandains Boléro wordt daardoor de indruk gewekt dat geen noot in de muziek onbenut mag blijven.
(Boléro foto: Hans Gerritsen)
