We kunnen er  gewoon niet omheen: Hans van Manen wordt deze zomer tachtig. En mochten we het al vergeten, dan herinneren de dansgezelschappen ons er wel aan. Op 4 juli eert Het Nationale Ballet Van Manen met een gala en het gezelschap start het komende seizoen zelfs met een speciaal programma rond deze Hollandse meester van de dans.

Het feestje van Introdans Ensemble voor de Jeugd was afgelopen zaterdag wat kleiner, maar niet minder bijzonder. Het was een geïnspireerde keuze om Van Manen niet door het ‘volwassen’ Introdans maar juist door het jeugdgezelschap in het zonnetje te laten zetten. Het programma menEERvanmanen toont namelijk een vrolijke, luchtige kant van Van Manen die, hoewel niet totaal onbekend, zeker onderbelicht is.

Leuk voor kinderen betekent overigens niet automatisch kinderachtig. Dat laten het fragment uit Polish pieces en een duet uit Black cake, beide gemaakt voor het Nederlands Dans Theater, wel zien. Het eerste is een bonte verzameling van kleuren en branie, het tweede een droogkomisch tangoduet tussen veteraan Karin Lambrechtse en Mathieu La Scaglia.

Het oudste stuk, Squares uit 1969, voelt wellicht nog het minste als Van Manen. Hier geen typische Van Manen-attitude – de vrouwen zelfverzekerd, de mannen swingend – maar juist statige, serene dansers die soms apart, maar vaker als ensemble werken. Ook het gebruik van decor – een vierkant podium, verlichte omlijsting – zijn we nu eigenlijk niet meer van hem gewend.

Sticky pieces maakte Van Manen wel speciaal voor de jeugd, en speciaal voor Introdans. Een hilarisch duet waarin de twee dansers (Mattia Russo, Vivian Sauerbreij) steeds in hun virtuoze dansje gehinderd worden vanwege het feit dat hun pakjes gemaakt zijn van klittenband.

De showstopper van de avond is In the future, een stuk dat Van Manen in 1986 voor het Scapino-ballet (toen nog een jeugdgezelschap) maakte.  Op een aanstekelijke beat van David Byrne stuiteren, marcheren en scharnieren de twaalf dansers over het toneel. De pakjes – groen van voren, rood van achteren – zorgen voor steeds nieuwe vlakken en patronen tegen de gestreepte achtergrond.  In het midden zit een moment van bezinning, aan het einde knalt de energie en kleur van het toneel.

Een geslaagd partijtje voor Hans van Manen, waar er best meer van mogen komen.