Slechts een half jaar na het niet geheel geslaagde Melk en bloed is Kees Roorda met zijn Glasshouse alweer met een nieuw wederom zelf geschreven toneelstuk te zien. Farah Diba gaat over een gevluchte Iraanse vrouw wier geliefde is vermoord. Ze doet zich voor als journaliste van Paris Match om zo met Farah Diba, de echtgenote van de Sjah van Perzië, in gesprek te komen. Maar eigenlijk wil ze de moord op haar vriend wreken.

De journaliste, overtuigend gespeeld door Harriët Stroet, komt in gewetensnood als ze zich naarmate de gesprekken vorderen realiseert dat ze meer met Farah Diba gemeen heeft dan ze voor mogelijk hield. Beiden zijn getekend door pijn en verdriet. De keizerin verloor niet alleen haar echtgenoot maar ook twee van haar kinderen. Stap voor stap komen de vrouwen nader tot elkaar, al worden ze geen hartsvriendinnen. Tegen het einde geeft Roorda nog een verrassende draai aan zijn verhaal.

De keizerin organiseerde festivals met Peter Brook en Maurice Béjart, zette zich in de voor de positie van vrouwen en hulde zich graag in haute couture. Maar ook was zij de echtgenote van een man die verantwoordelijk is voor duizenden doden. De journaliste stelt steeds lastiger vragen, maar raakt verward door de charme en de kwetsbaarheid van de keizerin. Of Farah Diba wist van de gruweldaden van haar man, wil ze weten. De ex-keizerin zegt van niet maar biedt wel haar excuses aan als ze hoort dat Parizah haar geliefde verloor zonder hem ooit nog terug te zien.

Liz Snoijink geeft op fraaie wijze gestalte aan de keizerin. Vanaf het moment dat ze in vol ornaat te zien is voel je een majesteitelijke allure. Snoijink is gehuld in prachtige niet opzichtige creaties van de Marokkaans/Nederlandse ontwerper Aziz Bekkaoui. Ali Wishka, een acteur van Iraanse afkomst, speelt de butler en vertegenwoordigt met zijn tekst in het Farsi ook het Iraanse volk.

Farah Diba is iets te documentair en te weinig dramatisch. Het dilemma van de keizerin had nog wel wat scherper kunnen worden uitgewerkt. Maar Roorda schreef wel een fraaie tekst die in een mooie structuur een helder verhaal vertelt. Hij laat de keizerin zeggen dat cynici teleurgestelde romantici zijn die genoegen nemen met de resten van hun dromen. Ook weet de keizerin dat geschiedenis de overlevering van overwinnaars is.

Breedsprakigheid is een bekende valkuil van een regisseur die te verliefd is op zijn eigen tekst. Roorda heeft daar geen last van en levert een compacte voorstelling af met nauwelijks zwakke momenten.

(foto: Bowie Verschuuren)