Geen acteur te bekennen in de performance-installatie van Kevin Trappeniers; de hoofdrollen in Ellipsis zijn weggelegd voor geluid en licht. Het werk maakt deel uit van een tweeluik waarin hij de relatie mens en techniek, en de daaruit voortvloeiende miscommunicatie, onderzoekt. Het is jammer dat Trappeniers wel erg weinig aanknopingspunten geeft om het werk te duiden.

Een pluk mensen staat, zit en ligt verspreid over de gestripte theatervloer en ondergaat de verstilde, abstracte compositie van licht (ontwerp: Laurence Halloy) en geluid (Gasper Piano). Er staan enkele objecten: een lege monitor, een aantal strak gesponnen snaren, veel (soorten) lampen, maar wat in eerste instantie vooral opvalt is een in volume en intensiteit toenemende geluidsomgeving van ruis en storingsgeluiden.

Ellipsis, dat in het kader van het driedaagse Beyond the Black Box in de Brakke Grond in Amsterdam is te zien, is een zeer uitgesponnen performance, die afwisselend aangenaam en zeer onaangenaam is om te ondergaan. Trappeniers creëert een ‘digitaal landschap’ waarin hij de talloze signalen en golven waarmee we worden omgeven, zichtbaar maakt: geconcentreerde lichtbundels worden door spiegelende objecten weerkaatst, de rook die uit een monitor omhoog kringelt zorgt voor een scherp afgetekende, rechthoekige lichtbundel, geluiden weerkaatsten of gaan rondzingen.

Het is tegelijkertijd een wat al te vrijblijvende ervaring, die de toeschouwer niet uitdaagt zich erg actief tot het werk te verhouden; niet voor niets ging er een aantal mensen eens lekker languit bij liggen. Ook werd er volop gefotografeerd met smartphones, wat dan weer ironisch was in een theatraal onderzoek naar hoe technologie ons leven beheerst.

Het meest concreet werd de korte scène waarin twee grote boxen op wielen een lichtcirkel binnen komen rijden, en er een soort choreografie lijkt te ontstaan. Het is interessant om te zien hoe verleidelijk het blijkt te zijn om gecompliceerde menselijke eigenschappen toe te kennen aan levenloze voorwerpen. Vanaf de seconde dat ze de cirkel van licht binnenreden, zijn het geen objecten die willekeurige patronen reden meer, maar zie je een spel van verlangen en emoties. Dan blijkt de grens tussen mens en techniek ineens diffuus.

Foto: Kurt van der Elst