Een mannen- en een vrouwenstel ontmoeten elkaar om te onderzoeken of ze samen een kind kunnen krijgen. Een kind dat aan tafel gemaakt wordt en niet in bed. Schrijfster Maaike Bergstra putte uit haar eigen ervaringen en schreef het stuk al in 2016. Het verhaal van toen is onverminderd actueel. Theaterbolwerk Punch, dat als doel heeft nieuw Nederlands repertoire op de planken te brengen en net zo vaak gespeeld te krijgen als de klassieken, brengt het voor het eerst op het toneel.

Vier acteurs zitten op stoelen langs de zijkant van het toneel wanneer we binnenkomen. In het midden, op een witte schijf, draaien twee aan elkaar verbonden bankjes langzaam rond. Het toneelbeeld is simpel en doeltreffend vanaf de eerste, aftastende ontmoeting tussen Imanuelle (Adina Macpherson) en Markus (Leendert de Ridder) die op dat moment niets meer delen dan een kinderwens.

Ze zitten ieder op een bankje en draaien om elkaar heen. Waar komen ze vandaan, wat doen ze voor werk, hoe is hun gezinssituatie? Er moet een hoop uitgevonden worden in negen minuten speeddaten. Markus heeft een vriend die al kinderen heeft, Imanuelle leeft samen met een vrouw, is voor het eerst op speeddate en daarnaast ook met een collega in gesprek die haar wellicht wil helpen haar allesoverheersende kinderwens te vervullen.

In korte scènes krijgen de personages kleur. Markus woont samen, maar heeft hij ook de stoïcijnse Job (Pepijn Korfage) leren kennen die hem ’s nachts uit zijn slaap houdt. Job ontmoet Noortje (Eline van Gils), de vriendin van Imanuelle, bij toeval tijdens dansles. Zij lijkt een praktisch ingesteld iemand. Ze deelt niet de allesverzengende kinderwens van haar vriendin, maar ze realiseert zich dat zij, die de planten water geeft en de kat haar brokjes, mee zal gaan zorgen voor het kindje wanneer dat er komt. Ze gaat drie keer per week dansen omdat ze ‘anders weinig geduld heeft met mensen en met haar toetsenbord’. Het stuk is doorspekt met dit soort terloopse pareltjes van zinnen.

Uiteindelijk ontmoeten de vier elkaar en nu draaien vier mensen om elkaar heen met nog altijd de kinderwens van Imanuelle en Lucas als inzet voor het vervolg. De weg ernaartoe ontvouwt zich langzaam. ‘Ieder normaal mens neukt gewoon!’, roept Imanuelle ergens wanhopig uit. ‘Ik had misschien al tien kinderen kunnen hebben als ik gewoon neukte.’ Maar gewoon neuken is er voor haar en Markus niet bij. Hoe gewoon, lief en leuk ze het met z’n vieren ook proberen te maken, de weg naar een kind verloopt bij hen langs dokters, potjes zaad, holle naalden, pipetjes en petrischaaltjes.

De tekst van Maaike Bergstra is kraakhelder, gevat, grappig en ontroerend. In de regie van Loek de Bakker ligt het accent soms wel erg op de ontroering en op de zwaarte. Het is een weerbarstige weg, die de personages afleggen, en lachen om de ongemakkelijkheid en gekunsteldheid van sommige situaties zou het stuk wat meer lucht geven. Desalniettemin brengen de acteurs de worstelingen van hun personages oprecht tot leven. MacPherson zet Imanuelle lief, zacht maar zeer trefzeker neer, door niets laat zij zich van haar doel afbrengen. Van Gils speelt Noortje als een solide, begripvolle, steunende partner. Korfage speelt het meest mysterieuze personage, hij heeft genoeg aan zichzelf, maar toch ook veel te geven aan mensen om wie hij geeft, tot de grond hem te heet onder de voeten wordt. De Ridder speelt Markus als iemand van wie je je kunt voorstellen dat hij een hele leuke, fijne vader zal zijn.

‘Met elke generatie wordt een nieuwe tijd geboren’, aldus Noortje. Dit stuk is een stem van een nieuwe tijd en een nieuwe generatie. Het zou over tien jaar zomaar eens actueler kunnen zijn dan het was toen het tien jaar geleden werd geschreven. En wat is het prachtig dat het nu tot leven is gebracht.

Foto: Samuel van Leeuwen