‘Awooeeh’ of ‘wakkabakkaboe’? In de familiemusical Dolfje Weerwolfje en Foeksia de Miniheks komen de twee populaire personages van Paul van Loon samen om het heksen- en weerwolvenbos voor eens en altijd te herenigen. Het vervolg op Dolfje Weerwolfje van Rick Engelkes Producties is een slimme cross-over vol vrolijkheid en magie.

Dolfje (Luca Gielissen) heeft nog nooit een heks gezien, en Foeksia (Caitlynn van der Meer) nog nooit een weerwolf. Beiden groeien op in de veronderstelling dat de andere soort gevaarlijk is. Door een verkeerd doorvertelde legende leven de heksen en de weerwolven al eeuwen gescheiden, allebei aan een andere kant van het moeras. Ze vieren zelfs het jubileum van de scheiding. Polarisatie, angstpolitiek en nepnieuws gaan in de regie van Jasper Verheugd hand in hand met toverdrankjes, geesten en spreuken. Gelukkig bloeit er uit de nieuwsgierigheid van het weerwolfje en de miniheks een hechte vriendschap, die uiteraard tot een eind-goed-al-goed leidt.

Componist Peter van de Witte schreef een paar heerlijke meezingers, die aanslaan bij het publiek. Vooral het weerwolvenlijflied ‘Janken naar de maan’ wordt vol enthousiasme meegezongen. Indrukwekkend is dat dit lied wordt ingezet door enkel de twee kindercastleden Gielissen en Van der Meer, die samen de hele zaal weten op te zwepen en vocaal toch nog boven het publiek uitkomen.

Het strijdlied, waarin heks Minuul (met veel gevoel voor komedie gespeeld door Bente van den Brand) een oorlog met de weerwolven uitroept, is muzikaal slim vormgegeven. Al zingend proberen andere personages te protesteren en kanttekeningen te plaatsen bij de radicale ideeën van Minuul, maar door het ritme van de mars wint strijdlust het van de twijfel: het is immers veel makkelijker om te scanderen en marcheren dan om kritische vragen te stellen.

Ook op visueel vlak (decor- en kostuumontwerp van Joris van Veldhoven) is Dolfje Weerwolfje en Foeksia de Miniheks sterk. De openingsscène is een schaduwspel van bewegende poppen op een maanvormig doek. Het zet meteen een sprookjesachtige toon. Ook de reusachtige pop die een oude bosgeest voorstelt is visueel indrukwekkend, en de bomen in de vorm van bezemstelen zijn fantasierijk.

De twee personages van Paul van Loon blijken een goede match in het theater. De nieuwsgierige Dolfje en de eigenwijze Foeksia vullen elkaar in karakter goed aan. De afwisseling tussen de weerwolven en de heksen houdt het tempo in het verhaal. In combinatie met een flinke dosis humor en feestelijke liedjes, zorgt dit ervoor dat Dolfje Weerwolfje en Foeksia de Miniheks, ondanks het ietwat voorspelbare verhaal, nooit verveelt en iedereen zingend naar huis gaat.

Foto: Peggy de Haan