‘Een naverteller is iemand die het kan navertellen.’ Soms moet je de zaken niet ingewikkelder voorstellen dan dat ze zijn. In De navertellers staan die ‘navertellers’ centraal – al speelt een van hen misschien een beetje vals. Op de Parade brengen ze een optimistische muzikale revue waarin persoonlijke anekdotes over ziekte, ernstige ongelukken en andere confrontaties met de dood centraal staan.

Terts Brinkhoff, Edie B. Wahr, Kees van der Vooren, Rob Boonzajer Flaes en Paul Prenen hebben allemaal op uiteenlopende manieren de dood in de ogen gekeken. De een viel van een ladder, de ander van een klif, daaromheen sloegen onverwachte ziektes wild in het rond.

Dat resulteert bepaald niet in een krakkemikkig oudemannenkwintet dat met voorspelbare (of voorstelbare) nostalgie terugdenkt aan vroeger tijden, toen ze het leven in vitale lichamen tegemoet traden. Integendeel: gehavend en gebutst maar met aanstekelijk plezier en een opvallende lichtheid, verhalen ze over hun ervaringen, waarbij ze zichzelf en elkaar vrolijk op de hak nemen. Een en ander wordt gelardeerd met een medicijnenloflied, vrolijk klarinetgeklungel en gezellige meezingers, want ja: uiteindelijk is die dood toch wat ons allen bindt, de ultieme meezinger die je maar beter vanuit optimisme kan benaderen en te vriend kan houden.

Het is allemaal wat voor de hand liggend in elkaar gezet en bij het (bewonderenswaardige) voornemen elke vorm van melodrama te pareren, is er wel heel weinig ruimte voor ontroering ingeruimd. Terwijl vooral Eddy B. Wahr laat zien dat je ook via de lichtheid de verstilling op kan zoeken, in een roerende monoloog waarin hij vertelt hoe hij tijdens het herstellen van een chemokuur, onder invloed van medicatie, hallucineerde dat hij op een boot in een rivier in Indonesië zijn ouders terugzag, in het huis waar hij geboren is.

De makers hebben het plan opgevat deze voorstelling uit te bouwen tot volwaardige zaalvoorstelling. Vooralsnog is De navertellers eerst en vooral een gezellig en lichtvoetig theaterhalfuurtje over de dood, uitermate geschikt als prettig maar veilig festivalintermezzo.

Foto: Erik van ’t Hof