Een podcast over samenleven. Dat is wat Chuck moet maken voor Bureau Halt. Zin om uit te leggen welk strafbaar feit hij heeft begaan, heeft hij nog niet, wel deelt hij die podcast. Systematisch breekt hij daarin alles af. Liefde, vriendschap, het is allemaal onderdeel van de ‘fake bullshit leugenmachine’.

Chuck weet het zeker: de planeet aarde is gedoemd om aan natuurrampen en overbevolking ten onder te gaan terwijl iedereen louter uit eigenbelang handelt. Er rest Chuck geen andere conclusie dan zichzelf buiten de samenleving te plaatsen. Het is het kantelmoment van de voorstelling. Terwijl zijn zusje en beste vriend steeds wanhopiger naar hem op zoek gaan, ontmoet Chuck in het tweede deel meerdere personen die niet zozeer zijn onvrede over de wereld wegnemen, maar laten zien hoe zij omgaan met de zinloosheid van het bestaan.

Flora Verbrugge, die na dertig jaar afscheid neemt van Theater Sonnevanck, wilde al langer een voorstelling maken over nihilisme en angst voor de toekomst. Zo gitzwart als Niets van Freek Vielen, waarin nihilisme voert naar zelfdoding, is Crazy Stupid echter niet. Dat komt onder meer door de tekst van Sophie Kassies en Tjeerd Posthuma die niet alleen fel is, maar ook humoristische passages kent.

Het zijn daarnaast de jonge acteurs die de voorstelling van lucht voorzien. Thomas van Luin (Chuck) is niet alleen boos en vol bijtende spot, maar legt ook wanhoop en breekbaarheid in zijn spel. Pepijn Korfage is gemaakt stoer en onverschillig als zijn beste vriend, maar ook heerlijk over de top Faye Wonderful die in drag Louis Armstrongs ‘What a wonderful world’ voor demente bejaarden zingt. Ook Judith Schrijver schakelt gemakkelijk tussen meerdere rollen, variërend van het bloggende zusje tot de oprecht met Chuck begane Boa, die de zinloosheid herkent, maar ook ziet dat ‘de meeste mensen gewoon hun best doen’.

Hoewel de première gespeeld werd in Theater Sonnevanck, was de voorstelling eigenlijk bedoeld voor de theatertruck van Oostpool en Sonnevanck. Omdat spelen op anderhalve meter afstand in die truck natuurlijk volkomen onmogelijk is, is een inventieve oplossing bedacht. De acteurs spelen de voorstelling op schoolpleinen, de scholieren kijken naar hen vanachter het raam van de eigen school met draadloze koptelefoons voor zowel de podcast, de ontmoetingen erna en de soundscape van Mauro Casarini.

Zo kan Crazy Stupid gewoon meer dan honderdmaal worden gespeeld. Het letterlijk op de huid van de spelers zitten in de theatertruck ontbreekt, maar wordt in elk geval deels ondervangen doordat hun stemmen klinken als die in je eigen hoofd.

Foto: Sanne Peper