Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Het werk van de jonge regisseur Charli Chung is energiek, weldadig en onbeschaamd romantisch. In 2021 treedt hij toe tot de artistieke kern van Toneelgroep Oostpool. ‘Ik vind het prettig om me door mijn eigen werk te laten inspireren.’ (meer…)
‘Hoe kan het nou racistisch zijn als ik het niet racistisch bedoelde?’, vraagt een jonge vrouw (Sophie Höppener) geïrriteerd als zij is beland in een Kafkaëske rechtszaak. Die is zij begonnen omdat zij het principieel oneens is met de ene euro die alle witte mensen in Nederland moeten betalen als symbolische erkenning van het feit dat er nog steeds racisme is. Het is het uitgangspunt van het intrigerende De witte kamer van Ada Ozdogan. (meer…)
De toneelvloer is gevuld met lichamen die bevangen lijken door een verlangen dat zich niet laat temmen. Ze lijken er haast onder te bezwijken, dat verlangen dat zo hevig is dat het fysiek wordt, dat uit hun lichamen probeert te breken, ze schudden en kraken, het broeit, als een onderhuids gevoel dat daar geen genoegen meer mee neemt, een weg naar buiten probeert te banen, en die weg gaat vinden. (meer…)
Umuntu ngumuntu ngabantu is een Afrikaanse denkwijze die ‘ik ben omdat wij zijn’ betekent. Een tegenhanger van ons westerse individualisme, leggen de spelers bij aanvang van de voorstelling uit. Je vormt je door de verbondenheid met anderen. Dat is natuurlijk mooi, maar ook problematisch. Want die omgeving kan ook dwingend zijn: stug in vooroordelen, genadeloos in labelen. (meer…)
In La pretenza, de nieuwste voorstelling van Jan Hulst en Kasper Tarenskeen, staat verlies centraal. De constant aanwezige kwetsbare ondertoon maakt het een van de meest gevoelige werken in het oeuvre van het makersduo. (meer…)
Rood licht, het geluid van sirenes vermengd met drum-‘n-bass. Alle spelers trekken witte hesjes aan en geven een witte vlag door. Al snel gevolgd door een lamp, een koffer, een rolstoel, fotolijstjes, een luchtbed en een gitaar – allemaal roetzwart. Langzaam, maar steeds sneller, totdat iedereen reddeloos van voren naar achteren rent. (meer…)
Het eerste wat opvalt als je een blik op de toneeltekst Evacué van Jibbe Willems werpt, is de bladspiegel. Geen conventionele personageverdeling, geen afzonderlijke scènes en al helemaal geen regieaanwijzingen; maar losse flarden tekst die verspreid over het papier staan, in een doorlopende stemmenpartituur die slechts wordt begeleid door drie woorden: ‘PROLOOG’, ‘STILTE’ en ‘ALARM’. (meer…)
