Theaterkrant - Het grootste theaterplatform van Nederland
Grappig: terwijl technici na afloop van Blanco in Pand P, tijdens het slotweekend van de Urban Dansdagen in Eindhoven, de gaffertape al van de balletvloer trokken, schoten twee jonge toeschouwers nog even het podium op. Een meisje en een jongen probeerden een move uit, een éénarmige handstand met draaiflip. Ze keken naar elkaar, kopieerden een variant. Later in de foyer gingen ze verder op twee vierkante meter. Typisch urban: continu oefenen, overal een vloertje zien om bewegingen fijn te slijpen. Elkaar helpen, je ervaringen doorgeven aan een volgende generatie volgens het hiphop principe: each one teach one. Een soort zelforganiserende overdracht.
De derde editie van de Urban Dansdagen in Eindhoven presenteerde afgelopen week natuurlijk battles (zoals een NK in verschillende categorieën Breakdance, Hiphop Kingz & Holy Funk) en theatershows (zoals een reprise van de veelgeroemde Between us van de Eindhovense thuiscrew The Ruggeds), maar ook familiedagen en een conferentie over nieuwe mogelijkheden nu breakdance in 2024 als sport meedoet tijdens de Olympische Spelen – wat zijn de gevolgen voor breakdance als podiumkunst? Een deel van The Ruggeds wil zich bijvoorbeeld daarop voorbereiden. Breekt dat de vriendengroep in twee?
In het slotweekend presenteerden ook twee bekende breakdancers uit Tilburg hun eerste choreografische resultaat dat ze in het kader van de Nieuwe Makersregeling van het Fonds Podiumkunsten ontwikkelden: de double bill Blanco, gemaakt met hulp van Corpo Máquina, het nieuwe Tilburgse gezelschap van de sterke sociaal choreograaf Guilherme Miotto.
Shane Boers (lid van de befaamde Tilburgse Hustle Kidz Crew) danst zelf in zijn speelse duet Human met Justen Beer. Simon Bus maakte naam als B-Boy Statue, volgde de kunstacademie in Maastricht en presenteert nu met Moon grow slow een fascinerend duet voor twee meiden (Alesya Dobysh en Wennah Wilkers). Hoe verschillend in danstaal ook, beide duetten passen qua sfeer goed bij elkaar omdat de dansers telkens als een soort twee-eiige tweeling worden gepresenteerd, in een kaal maar raak lichtplan.
In Human vormen zes tl-buizen een open kring. Daarbinnen spiegelen Beer en Boers verstild en beheerst hun acrobatische break-motoriek. Ze beginnen op de grond, armen gespreid. Langzaam veren ze op. Bevriezen in een pose, haken hun knieën of schouders vriendschappelijk in elkaar om elkaar daarna toch jennend onderuit te tikken. Ze balanceren tussen Twister en breakdance in. Lange tijd doen ze dat dapper in stilte. Daarna klinkt een soundscape waarin iemand een zender lijkt te zoeken op een radio, maar dan onder water, gevolgd door klanken van een windorgel.
In Bus’ Moon grow slow domineert een grote, breed-stralende en langzaam naar beneden klappende gasontladingslamp het podium. Het schijnsel trekt traag vanuit een hoekpunt over de grijze vloer. De twee meiden kijken er met wegdraaiende ogen recht in. Hun motoriek is fascinerend tegendraads. Soms bewegen ze verleidelijk naturel, dan weer schieten ze in hoekige afwijkingen, armen trillen of benen klappen dubbel. Bus weet telkens weer een andere twist in te brengen. Voor een start presenteert Moon grow slow beloftevol en rijk bewegingsmateriaal.
Foto Human: Ernest Potters
uitvoerende: Simon Bus / Shane Boers
Meer info over deze voorstelling op Theaterencyclopedie.nl
data van Theatercollectie: Allard Pierson/Stichting TIN
De lucht lijkt elektrisch geladen op deze eerste avond van het Over het IJ Festival in Amsterdam. Langzaam zakt de zon boven de skyline van de stad. Onder de stalen constructie van een voormalige hijskraan staan twee dansers zij aan zij. Het zijn de Filipijnse Wennah Wilkers (tevens choreograaf) en Ruben Chi. (meer…)
Een levend muurtje, opgebouwd uit gestapelde mensenlijven, midden op een leeg toneel, als voor een still of een groepsfoto. Wel een bizarre groepsfoto: ledematen lijken van eigenaar te zijn gewisseld, een hoofd staat ondersteboven op de planken. (meer…)
O o o o o die bal. Performer/balkunstenaar Nasser el Jackson staat alleen op de theatervloer, in het midden van de achterlijn. Vier schonkige ijzeren lichtbakken staan vanaf de voorste hoeken en de zijkanten op hem gericht. Achter hem is er alleen het gordijn en tegenover hem zitten wij met z’n allen, het publiek, fans van Nasser het freestyle-footballwonder of fans van dans of van choreograaf Guilherme Miotto. Allemaal gekomen om te zien wat ze ervan gemaakt hebben, of deze voorstelling een vorm heeft gevonden die zowel de dansliefhebber weet te boeien als degene die is gekomen voor Nassers fenomenale tricks. (meer…)
