Auteur: Willem de Wolf

Trots, en ook met een zekere weemoed, kijkt Willem de Wolf terug op de periode dat hij samen met Ton Kas de geestigste en meest extreme voorstellingen ooit maakte. Tegelijkertijd groeit het besef: wij hebben

Ik weet dat ik niet heel veel kan zeggen. En eigenlijk is dat het belangrijkste wat ik weet. En tegelijkertijd is het ook het enige wat ik erover kan zeggen. Het enige wat ik weet

Kan ik een verontschuldiging ook weer tenietdoen? Kan ik bekennen dat ik spijt heb van mijn spijt? En stel dat mijn nieuwe verontschuldiging zou worden geaccepteerd door dezelfde mensen die ook mijn eerdere excuses accepteerden,

Ik wil graag van de gelegenheid gebruikmaken om te benadrukken dat mijn recente ontslag bij Theater Rotterdam als artistiek leider in goed overleg heeft plaatsgevonden. Bij Theater Rotterdam vindt ieders ontslag in goed overleg plaats.

U weet het. Of misschien weet u het niet. Maar twee jaar geleden begon ik een weblog waarin ik het publiek – aanvragers en niet–aanvragers – openhartig en vriendschappelijk, ja bijna van nabij wilde informeren

Hij staat me na mijn voorstelling in de foyer aan te kijken. Ik weet precies wat hij denkt. Hij denkt wat zijn hele generatie denkt als ze mij ziet. Dat het niet klopt. Dat het

Halina: ‘Was het gênant? Ik weet eigenlijk niet precies wat ik zie als ik naar mezelf kijk, als ik mezelf terugzie, als ik terugkijk. Het is ingewikkeld. Vals of zuiver, gevoelvol of kitsch, oprecht of

Ongevraagde monologen heeft hij ze genoemd. Totdat je ze voor een zieke schrijft natuurlijk. Dan is die brutaliteit, die zogenaamde subversiviteit heel snel verdwenen. Tegen de subversiviteit van een ziekte valt alle artistieke subversiviteit in