Alle reacties

Echt leuk

Cor kwam vaak bij ons thuis. Hij gaf vroeger les in Uithoorn aan onze moeder Amanda, hij ging nooit naar huis om te eten en zo kwam het dat hij ‘s-avonds gezellig met ons mee kwam eten. Soms kwam hij gewoon gezellig een dagje langs. Hij is 3,5 jaar geleden nog op haar begravenis geweest. Vaak krijg je van facebook een berichtje van mensen die je missschien wel kent. Ik klikt die altijd meteen weg en nu dacht ik alweer, ik zou wel eens willen weten hoe het gaat met de mensen die me wel interesseren en ik moest aan Cor denken en nu zie ik dit bericht. Cor was een kleurijk persoon en ik en mijn familie zullen hem nooit vergeten.

Zag nog nooit geziene Ariadne auf Naxos in Theater Maastricht, 27 september jl.. Wat een decor: kippevel vanaf het begin. Dat en nog veel méér emoties tijdens de gehele voorstelling. Een ovationeel, lang-durend applaus van een halfvolle zaal – MAASTRICHT, je moet je schamen – was welverdiend. Een bijzonder compliment ook voor het orkest – hoe hebben ze er nog een harp in-gekregen- in de kattenbak van dit toch zo prachtige theater; maar ja, het was een nonnen-klooster en daarna een politie-bureau. Gebrek aan plaats, all-over. Don Giovanni, here I come!

Geweldige show. Ontzettend veel gelachen. TOP !!!

”Verhulsts tekst mist dramatische spankracht en diepgang, waardoor het allemaal onze koude kleren niet raakt”

Koude kleren niet raakt is geen goede Nederlandse zin.

De portretten van Marieke Heebink en Ramsey Nasr hebben een mooie plek gekregen met dank aan onze technisch dienst. Het portret van Marieke Heebink hangt in de Rabogang en Ramsey Nasr in de parterre bij ingang F. Ga vooral even kijken!

Maud Huizing, mijn kleindochter,
Een groot talent in dans en dramatiek.
Wat goed dat zij gezien is, want zij is de moeite waard!

Ik heb ademloos en ontroerd zitten kijken naar deze voorstelling. Erg goed acteerwerk en speciale effecten, het laat je in stilte achter. De andere kant van de brug tijdens de oorlog op zo’n manier verbeelden is gewaagd en geslaagd!

Het belangrijkste wordt in deze recensie volgens mij achterwege gelaten. Vorige week was ik met mijn zoon bij deze voorstelling en zag ik alleen maar muisstille kinderen die betoverd naar Panama zaten kijken. Na de voorstelling renden ze massaal het decor op om het verder te kunnen onderzoeken. De doelgroep zelf lijkt dus erg enthousiast over deze liefdevolle en fantasierijke bewerking van ‘O wat mooi is Panama’. Ik zelf was dat eigenlijk ook wel. Kortom, gaat dat zien, gaat dat zien.

Met zo’n goede recensie verwacht ik niet maar drie sterren. Ben benieuwd, ga ‘m vanavond bekijken!

donders saai

Goed stuk, precies weergegeven.
De fotograaf maakte deel uit van de” crew”
Ik heb echt genoten van de eerlijkheid van iedereen.
Liefs
Jullie ma

zonder te weten van waar haar perfomance op gebaseerd is, was de ondergang als doodgaan, zo intens, zo voelbaar, dat de zaal na haar optreden even stil was, voor er een daverend applaus losbarstte, tijdens het festival van de waanzin de de zuiderkerk te Amsterdam, op 17-09-2016. Karlijn & Matthijs,veel dank, allebei!

Ha Henri,
ik had al zo’n gevoel dat je over de op de tocht staande subsidie zou beginnen. Maar jij en ik weten toch donders goed dat Peer twee jaar geleden al is benaderd, want zo gaat dat met vierjarenplannen. Die subsidie heeft niets te maken met een al dan niet veilige koers. Een drogreden dus.

Ik vind de recensie van Kester Freriks niet echt raak en ben dan ook blij met de reaktie van Paul Kooij.
Een tevreden bezoeker!

Prachtig,zo’n aangekleed nieuwsbericht, maar het óog wilook wat! Dit zag er gewoon vreselijk uit . En geen mens snapt het zonder uitleg. Een smaakvol statement maken werk ècht veel beter.
Cursusje communicatie?
Succes met een volgende aankleding,
Vriendelijke groet,
Ank Koster

Prachtig. Mooi beschreven. Ik was erbij en keek er naar. Ontroering door het spel en kippenvel door de muziek van Matthijs Vos. Het gaf het de noodzakelijke lucht en ruimte om de woordenvloed neer te laten dwarrelen. Net als de intense stilte, starend naar het uitdovende vuur aan het eind van de voorstelling. Nooit eerder hoorde ik zo’n geladen, lange, ingehouden adem aan het eind van een voorstelling. Indrukwekkend.

Tsja, zoveel mensen, zoveel meningen. Wat is de bovenstaande recensie derhalve nog waard?

Zelf kijken, zelf beleven is en blijft het devies.

Wat een insinuaties! Gruwelijk! ‘Jammer dat Mondriaan alweer een paar lijnen en dezelfde kleuren gebruikt… terwijl hij in vroeger jaren zo wonderschoon figuratief te werk ging..’. Gek genoeg prijst de recensent het vakmanschap maar maakt hij tegelijk het stuk helemaal af. Ook al in de recensie over ‘de andere kant van de brug’ staan ongelofelijke uitspraken. Het lijkt me beter dat de recensent zelf toneel gaat regisseren, acteren en of schrijven. Blijkbaar heeft hij heel goed in zijn hoofd hoe het zal ‘moeten’ zijn. ‘Echt’ kijken proberen de codes te ontleden en zich afvragen waarom nepaalde keuzes gemaakt worden lijkt te veel gevraagd te zijn. Het verschil tussen recensent en columnist begint nihil te worden.

Ik voel het al bij het lezen van dit verslag..
Zit niet op school ben 65 maar wil het toch heel graag zien.
Zo nodig zo’n voorstelling juist ook voor volwassenen!
Dank Jetty