Mijn man begrijpt me niet is natuurlijk een lekkere titel om vrouwen naar het theater te krijgen. Zeker als de bekende GTST-namen Tanja Jess (ook Mees Kees en Maestro), Victoria Koblenko (ook Costa en Centraal Medisch Centrum) en Anouk Maas (ook The sound of music en Beauty and the beast) meespelen. De cursus lijkt gericht op de opvoeding van mannen, maar de toeschouwer krijgt meer te horen over vrouwen.

In een boudoir vol kussens die voor een deel op een ongezellige ijzeren stelling liggen (decor: Leen Bakker) ontvangt coach Wendy (Tanja Jess) haar vroegere oppaskinderen Sandra (Anouk Maas) en Petra (Victoria Koblenko) voor de cursus die hun relatie moet verbeteren. Ze zijn alledrie niet tevreden over hun liefdesleven.

Wendy noemt zich tegenwoordig veel chiquer Wendoline. Ze heeft een stevige klap van de zweefmolen gekregen. Voordat de zussen er zijn, danst ze door de kamer met een stokje wierook terwijl ze de vier elementen noemt. ‘Wat ruik ik toch?’, zeggen Petra en Sandra als ze binnenkomen. ‘De levensvreugde’, zegt Wendoline. ‘Ik stel me helemaal open.’ Ook karakterbloemschikken en aerial yoga horen bij de cursus, pardon bij de reis die ze samen ondernemen. Dat Wendy niet begrepen wordt, door wie dan ook, lijkt me volstrekt terecht.

We hebben allemaal een pijnplekje op onze emotional screen, volgens de guidance-meesteres, en daar wil ze aan werken. Petra is te dienstverlenend en zit met haar rode pruikje dan ook in de verpleging, Sandra is een ambitieuze juriste die partner wil worden bij haar kantoor. Hun mannen zijn of te directief of te meegaand. Over hen horen we alleen wat algemeenheden.

Na de pauze ontmaskeren de zussen Wendy als een kwakzalver. Toch gaan ze verder met de cursus. En dan opeens wint Sandra’s man Patrick zeven miljoen in de loterij. Die deus ex machina laat zien dat vrouwen uiteindelijk te lijmen zijn met geld. Zo krijgen de vrouwen ervan langs, niet de mannen. Dat leek me vooraf niet de bedoeling.

Regisseur Bob Maclaren kiest voor een scènische structuur. Hij onderbreekt de handeling regelmatig door monologen waarin de personages solo belicht hun hart luchten. Dat werkt niet ideaal, omdat de scènes op zich niet spits en afgerond genoeg zijn. Koblenko, Maas en vooral Jess doen hun best, maar van schrijfster (en psychiatrisch cabaretière) Marjolijn van Kooten (geholpen door Frank Houtappels, Corien Baar, Jim Speelmans en Vincent Geers) krijgen ze niet het materiaal om er een bruisend feestje van te maken.

Het feit dat ze drie vlakke karakters moeten spelen is nog niet het ergste, Mijn man begrijpt me niet is immers een komedie, maar daar moeten dan wel sterke grappen tegenover staan, en die zijn niet overdreven dik gezaaid. Een van de aardigste is Petra’s kwalificatie van haar terrorschoonmoeder: een Rottweiler met lippenstift.

Waar lacht de zaal om? De parodie op de spirituele charlatan (die inderdaad best leuk is), gekke gezichten, koddige dansjes, wonderlijke bewegingen en alles met seks. Wie daarvoor komt, kan een leuke avond hebben. Wie voor de aangekondigde identiteits-APK komt, komt minder aan haar trekken. En wie hoopt op meer mannelijk begrip helemaal niet.

Foto: buroRuSt en Annabel Oosteweeghel