David Byrne, frontman van new wave-groep Talking Heads, maar ook beeldend kunstenaar, componist en schrijver, bracht in 2012 het boek How Music Works uit – een verzameling teksten over de kruisbestuiving tussen cultuur en muziek. ‘Altijd bewust van de context en de tijd waarin hij leeft, hebben zijn performances vele ontwikkelingen doorgemaakt’, volgens de publiciteitstekst.

De soloperformance Alter Ego is daarop geïnspireerd: in een half uur komen een handjevol zeer uiteenlopende personages aan het woord, met als gemene deler dat ze allemaal haast hyperbewust hun eigen identiteit creëren. De etude wordt gespeeld door Yannick Noomen, en wordt nu op De Parade gepresenteerd in het kader van een jongemakerstraject van Nineties Productions, het Amsterdamse muziektheatercollectief dat sinds 2015 in samenwerking met Paradiso Melkweg Productiehuis zit opgenomen in de Nieuwe Makersregeling van het Fonds Podiumkunsten. Lizzy Timmers regisseert.

Vanachter zijn microfoon, op een heel klein podiumpje, vertolkt Noomen een keur aan personages die allemaal vooral bezig zijn met hoe ze overkomen – en juist daardoor zo nietszeggend en dertien-in-een-dozijn zijn als wat. Een vloggend pubermeisje dat de wereld om haar heen vooral vanaf haar beeldscherm aanschouwt, een namedroppende geluidsproducer, een yup die maar doorratelt over zijn waanzinnig interessante vakantie in Bali, en natuurlijk – wie kent hem niet? – de backpacker die vooral zo veel mogelijk local wil doen, en ondertussen schaamteloos dingen zegt als: ‘Als ik dezelfde food klap als die peeps…’, ‘deze shit is magical’ en ‘fucking lijp’.

Knap gespeeld door Noomen, die laat zien dat hij tot sterke transformaties in staat is, waarbij hij overigens de nodige kostuumwissels echt niet nodig had. Maar door de vele, vroegtijdige personagewisselingen, blijft Alter Ego ook te veel een aaneenschakeling van typetjes. Fragmenten worden steevast afgekapt voordat ze de gimmick ontstijgen. Daardoor blijft de voorstelling, hoe aangenaam ook, even oppervlakkig als de personages die erin voorbijkomen. Het maakt benieuwd wat Byrne – en vooral deze jonge makers – tegenover al dat lege engagement zetten. Maar dat komt in Alter Ego niet aan bod.

Foto: Julian Maiwald