Davy Pieters

Angst is goed. Het beschermt ons tegen onveilige situaties. Het is een waarschuwingsmechanisme, net zoals pijn. Niet fijn natuurlijk, wel noodzakelijk. Je wilt er toch niet pas achterkomen dat je in brand staat, als je al tot as vergaan bent? Daarom: een angstfabriek. Een commercieel, onafhankelijk bedrijf dat angsten oproept, manipuleert, kanaliseert en optimaliseert. Een fake fear factory met maar één doel: een veiligere samenleving. Of willen ze gewoon zoveel mogelijk geld verdienen?

De afgelopen tijd zagen dramaturgen Fanne Boland en Robbert van Heuven een aantal voorstellingen waaruit de ‘mensen’ en een met de toeschouwer gedeelde realiteit verdwenen leken. Al schrijvende probeerden ze de voorstellingen te vangen en zo de ontwikkelingen in het werk van een aantal hedendaagse makers te duiden.

In het werk van theatermakers als Davy Pieters en Jan Hulst & Kasper Tarenskeen worstelen de personages veelvuldig met hun identiteit. Of liever, wij als toeschouwers worstelen ermee. De figuren kenmerken zich door een grote kunstmatigheid en lijken zelfs in hun oprechtste momenten verschillende, schijnbaar tegenstrijdige karakters in zich te verenigen. Waar schuilt de echte mens, de echte identiteit, achter deze figuren? De vraag blijft onbeantwoord. Juist de veronderstelling dat er een ‘de echte mens’ of een ‘echte identiteit’ bestaat, wordt juist door deze makers gelogenstraft.