Benjamin Moen

Bravoure, dacht je. Vrolijke bluf van een viertal overmoedige jonge theatermakers: Lisa Verbelen, Sanne Vanderbruggen, Judith de Joode en Benjamin Moen. Begin twintig waren ze toen ze debuteerden met BOG. Een poging het leven te herstructureren, een sprankelende voorstelling die precies dát deed: proberen greep op het bestaan te krijgen, met taal als belangrijkste tool. (meer…)

In Sea of Silence onderzoekt regisseur Floor Houwink ten Cate de grotesken van de opera aan de hand van een dramatische familiegeschiedenis. Het resultaat is ongegeneerd rood op rood theater, waarin circus symbool staat voor de grenzeloosheid van huiselijk geweld en de romantiek van de idylle het allemaal mag verhullen. (meer…)

In One Man Show gebruikt Floor Houwink ten Cate verschillende theatervormen om door te dringen tot de witte heteroseksuele man. Waar komt hij vandaan, wat wil hij, en waarom is hij zoals hij is? Elke vorm poogt weer een laag af te pellen, om zo tot de kern te komen van deze problematische menssoort. Benjamin Moen geeft de man indrukwekkend gestalte. (meer…)

Van de tennisbaan aan de rand van Tilburg klinken de percussieve kreten en klanken van gemengd dubbel, maar er wordt niet getennist. De spelers van BOG doen een partijtje associëren. Ze mixen tennis en woordkunst, twee bijzonder absurde verschijningsvormen van menselijke cultuur, in het luchtige taalconcert TAL. (meer…)

Sinds 15 december zijn alle theaters in verband met de coronamaatregelen opnieuw gesloten voor publiek. Repeteren mag nog wel, maar in plaats van te gaan try-outen en in première te gaan, gaat een voorstelling nu vanuit de repetitieruimte rechtstreeks ‘de ijskast’ in. Theatermaker Floor Houwink ten Cate: ‘Ik mis de mensen in de zaal die ik niet ken en die het pertinent oneens zijn met wat ik maak. Die maken het spannend.’ (meer…)

De Drie Zusters-bewerking van Eline Arbo is meeslepend, frustrerend, briljant gespeeld en vormgegeven, vol met goede ideeën, veel te simplistisch, uitdagend, te uitgesponnen, te beknopt, subtiel én lomp, vaak allemaal tegelijkertijd. Juist de piepende en krakende samenkomst tussen de inhoudelijke ambitie van de regisseur en het stuk van Tsjechov maakt de voorstelling eindeloos boeiend. (meer…)

Gisteren las ik ergens het woord ‘vrouwvriendelijk’. Ik had – misschien, of waarschijnlijk, omdat ik een man ben – nooit zo bij dat woord stilgestaan. Maar ineens realiseerde ik me hoe veelzeggend het is dat we in de Nederlandse taal wél een woord hebben verzonnen voor iets waarvan we vinden dat het aanpassingen vereiste voordat vrouwen er óók gebruik van kunnen maken, maar dat hetzelfde principe voor mannen – manvriendelijk – simpelweg niet bestaat. (meer…)

De grote zalen bespelen: een droom van elke jonge theatermaker. Toch? Yannick Noomen (Nineties productions) en Benjamin Moen (BOG.) zijn naar eigen zeggen pas net gewend aan de middelgrote zalen, maar krijgen nu de kans om langs acht schouwburgen te toeren. Of ze daaraan toe zijn komt niet ter sprake, ze moeten immers zo snel mogelijk blijven groeien. De planken op dus, en het liefst met een baanbrekende voorstelling. Voor paniekaanvallen is geen tijd. Zo wordt Under Pressure een sterke voorstelling over stress. (meer…)

BOG houdt een woordentocht, een lange woordentocht, een lange zoektocht naar dat korte verlichte moment, naar die minuut of seconde, naar dat moment dat ertoe doet, dat Uur U, dat in de filosofie het Kairos-moment wordt genoemd, als tegenhanger van de Chronostijd, de meetbare tijd die steeds verder en ononderbroken verder tikt. BOG is met reflecties in woorden, klank en beeld op zoek naar dat moment dat de fik in de pan laat slaan, dat moment waarop de waarnemingstijd stil kan staan. (meer…)