Het noodlijdende Dansmakers in Amsterdam zoekt naar manieren om zijn huis aan het IJ open te houden en heeft daarom de deuren opengezet voor kunstenaars. Ze cureren vanaf dit seizoen zelf avonden in het open huisprogramma You Better Move. De Italiaanse choreograaf Riccardo Guratti  stelde de eerste avond samen met vijf uiteenlopende stukken van jonge kunstenaars uit de stad. Aan de bottom-up wordt gewerkt in Amsterdam, waar de middelen voor jonge choreografen schaars zijn.

De avond begon met een uitgebreide introductie, niet alleen inhoudelijk op het programma, maar ook rondom de precaire situatie van Dansmakers, een huis met te weinig budget en een gebouw dat roept om invulling. De mineurstemming rondom dit issue begint een mantra te worden. Het is te hopen dat dit huis snel een oplossing vindt voor de situatie. Er is een hiaat in Amsterdam, nog nijpender dan voorheen nu behalve Dansmakers ook Het Veem en ICK niet of nauwelijks budget hebben voor talentontwikkeling. Hopelijk zoeken de verschillende partijen nu echt samenwerking, want het is een schande dat in een stad als Amsterdam – ooit het Mekka van de dansvernieuwing – te weinig middelen zijn voor jonge choreografen.

De internationale positie van de stad is volledig opgedroogd. Nog altijd spelen de naweeën van een mislukt Danshuis, vooral kunstenaars zijn de dupe. Maar goed, aan de bottom-up wordt gewerkt. In de studio’s van BAU, bij Het Veem en nu ook bij Dansmakers. Op de eerste avond van de serie mocht Italiaanse choreograaf Riccardo Guratti een eigen programma samenstellen. Het werd een lange avond met uiteenlopende werken van jonge talenten.

Stina Fors en Elisa Zuppini studeren nog aan de School voor Nieuwe Dansontwikkeling (SNDO) en presenteerden beiden een solo. De focus van Fors ligt op tekst en compositie. Pissing in the River is een strak geregisseerd manifest over de positie van de vrouw als lustobject. In de korte en indrukwekkende performance, met zorgvuldig gecomponeerde tekst op basis van bestaande literatuur, legt Fors al lopend een strak vierkant patroon af terwijl ze haar publiek even geordend om zich heen heeft verzameld. Room Xelle van Zuppini speelt met het thema aan- en afwezigheid. Daar waar Fors het simpel houdt, zoekt Zuppini haar heil bij een uitbundig lichtlandschap en laat ze haar lichaam opgaan in een artificiële omgeving.

In een zich herhalend patroon krijgen gezichtsuitdrukkingen langzaam betekenis. Het collectief Cronos, alumni van de opleiding Theaterdans, onderzocht de staat van apathie in de performance MoreLess, die in de Foyer van Dansmakers was te zien. You Better Move begon en eindigde met twee duetten. In het onderzoeksproject Lessness bevroegen Aleksandra Lemm en Jija Sohn de prestatiemaatschappij, door het lichaam vrijaf te geven. Het publiek zat op en om de vloer en mocht bellen blazen, terwijl de dansers de stofpluizen zichtbaar maakten die naar beneden dwarrelden. ErosThanatos tenslotte is een duet waarin twee naakte mannen, Tashi Iwaoke en Fazle Shairmahomed, het thema verlangen in een culturele context plaatsten. Geluidskunstenaar Stefano Sgabri hulde de beeldende performance in een spannende mystiek.

Foto: Ton de Zwart