Dagelijks theaternieuws, recensies en vacatures
Moos van den Broek (1962) is dramaturg, programmeur en journalist. Programmeur was ze met veel plezier o.a. bij Theater Frascati, waar ze meerdere festivals oprichtte. Als dramaturg werkt ze voor en met vele (inter)nationale huizen, festivals en onafhankelijke kunstenaars. Ze schrijft al geruime tijd voor Theatermaker, m.n. over dans, performance en de ontwikkelingen in het internationale theater- en dansveld. Daarnaast verzorgt ze inleidingen, nagesprekken en debatten en is ze als adviseur betrokken bij zowel Nederlandse als internationale fondsen en opleidingen. (Foto: Anna van Kooij)
Formeel en duister is het werk van de Grieks Berlijnse choreografe Kat Válastur doorgaans. Haar nieuwste voorstelling Rasp Your Soul is een sobere solo, waarin lichaam en stem vervloeien. Válastur onderzoekt hoe een digitale omgeving het analoge ‘zelf’ beïnvloedt. (meer…)
Het jaarlijkse ITS Festival, waarop het publiek kan kennismaken met een nieuwe lichting afstuderende theatermakers, is alweer over de helft. Moos van den Broek en Marijn Lems doen verslag van wat ze hebben gezien en meegemaakt. Het programma van zondag zette de zintuigen op scherp. Verstilling en contemplatie voerden de boventoon. (meer…)
Naast zijn indrukwekkende versie van de Ursonate van Kurt Schwitters, presenteert gastcurator William Kentridge de voorstelling Enyangeni van choreograaf en componist Nhlanhla Mahlangu. Of die twee voorstellingen aan elkaar gewaagd zijn, is wel een vraag. Kentridge zal er niet wakker van liggen. Kunstenaars kansen bieden is een belangrijkrijk motief, ook tijdens het Holland Festival. (meer…)
The Centre for the Less Good Idea is een initiatief William Kentridge in Johannesburg. Doel is de ontmoeting tussen kunstenaars – en daarmee hun ontwikkeling – te stimuleren. Het programma Defence of the Less Good Idea is een afgeleide van die vorm, waarin een aantal werken zijn verzameld die voortkomen uit dit initiatief. Zo toont het Holland Festival een inkijkje in de werking van het platform. Amsterdam kan er nog wat van leren. (meer…)
Het programma van SPRING Performing Arts Festival kent jaarlijks enkele installaties. Dries Verhoeven bouwde er zijn oeuvre op, maar zijn nieuwe werk laat nog even op zich wachten. Minder provocerend, maar niet minder waardevol is het installatiewerk van de Belg Lawrence Malstaf. Polygon hangt midden in het gerestylede Hoog Catherijne. Tussen het drukke studentenpubliek op de Neude kijkt kunstenaar Jeroen van Loon ondertussen het ambacht af van Tibetaanse monniken om te reflecteren op een vluchtige digitale wereld. (meer…)
Unsolved van de Taiwanese choreograaf Fang Yun Lo is een pareltje. Symbool staat een verlaten huis in de hoofdstad Tapei, dat langzaam wordt opgeslorpt door een groeiende economie. In haar autobiografische verhaal mengt ze op subtiele wijze visuele beelden met beweging, geluid en storytelling. In een sober, ontroerend en persoonlijk document komt een geschiedenis bij elkaar. (meer…)
Pleasant Island is de tweede voorstelling die Silke Huysmans en Hannes Dereere creëren in hun focus op ecologische en economische vraagstukken. In Mining Stories (2016) stond de Braziliaanse mijnbouw centraal, hun nieuwste werk zoomt in op de tragiek van het kleinste eiland ter wereld in de Stille Oceaan. In hun documentaire aanpak heeft de mobiele telefoon ditmaal een hoofdrol. (meer…)
In haar werk omarmt de Zimbabwaanse, in New York wonende, choreografe Nora Chipaumire de stereotypen van het zwarte Afrikaanse lichaam. Dat doet ze bij voorkeur bewust schurend, want het publiek moet wel wakker blijven. ‘De kunst is om niet te vergeten, want van de geschiedenis moeten we leren’. (meer…)
Het werk van Pia Meuthen typeert zich in de cross-over tussen dans en circus. De performers waarmee ze al lange tijd werkt hebben die skills volledig geïntegreerd. In haar nieuwste voorstelling Requiem for lost things versmelten dans, paaldans en acrobatiek. De virtuoze beweging sleept het publiek mee, het componistenduo Strijbos & Van Rijswijk draagt zorg voor de gelaagdheid. (meer…)
Soms moeten we radicaal durven zijn om vastgeroeste patronen te doorbreken. Dit is een poging om die radicaliteit te stimuleren want laten we eerlijk zijn: de Nederlandse dans is op zijn retour. Vierde de dans medio jaren zeventig hoogtijdagen in het internationale veld dankzij het baanbrekende werk van choreografen als van Hans van Manen, Rudi van Dantzig en Toer van Schayk, momenteel loopt de dans in Nederland achter op ontwikkelingen. (meer…)
