Bij binnenkomst voelt het alsof je toegelaten wordt in een geheime wereld. Eerst langs een geel gordijn, dan op de banken op de speelvloer, rondom een met transparantere doeken omgeven vierkant. Hierachter zitten de zes spelers rustig te vlechten in een toneelbeeld van wit textiel en hangende touwen. De kalmte van het tafereel laat denken aan handwerkende vrouwen in kostuumdrama’s.

Maar wanneer de gordijnen rondom hen omhooggaan, staan ze op en zoeken ze de confrontatie met het publiek op. In korte, directe gesprekjes wordt duidelijk dat het niet vanzelfsprekend is dat wij hier zijn, en moeten we verantwoording afleggen over wat we hier vanavond zoeken.

The tree is een voorstelling die steeds afwisselt tussen het serene terugtrekken, en het confronteren van het publiek. Die uitersten worden niet echt aan elkaar verbonden, wat de voorstelling nog iets te weinig consistentie en diepte geeft. De titel van het stuk refereert aan De vegetariër, de gevierde roman van de Zuid-Koreaanse Han Kang, waarin een vrouw in een boom wil veranderen, en waar theatermaker Alexandra Broeder haar inspiratie uit haalde. De voorstelling is gemaakt in samenwerking met centrum voor jeugd- en kinderpsychiatrie De Bascule, waar de spelers in de voorstelling in behandeling zijn, of zijn geweest.

En zij slagen erin om in de korte tijd dat de voorstelling duurt, de fantasie in een boom te veranderen, heel aanlokkelijk te maken. Jezelf stevig verankeren in de aarde, onaantastbaar voor dat wat je normaal gesproken dwarszit, je voeten in de lucht en met een levensspanne die de miezerige biografieën van menswezens ver overstijgen.

Je stelt je voor dat de vlechten die ze maken alvast hun lianen worden, en hun lome bewegingen en los zwaaiende lange haren alvast een oefening zijn voor hun toekomstige gedaante. De scène waarin ze in rap tempo alle redenen opschrijven waarom meisjes in bomen willen veranderen, hun potloden vlijtig over de kartonnen schrijfleien krassend, heeft dan juist weer de sfeer van een revolutionaire bijeenkomst, waarin jonge leden van het vrouwelijk geslacht wereldwijd met vuur besluiten te ontwaken en hun ketenen af te werpen.

Zo zijn de beeldtaal (de gouden boomstronken, de takkenmaskers) en de gevarieerde scènes eigenlijk genoeg om de voorstelling te laten boeien. Een metamorfose naar boomgedaanten als protest: je krijgt er bijna zin in – is het niet dat het onttrekken aan de wereld ook iets heel verdrietigs heeft.

Foto: Jean van Lingen