Ingetogen, weinig opsmuk en vooral ongelofelijk goed: ‘kleine mus’ Edith Piaf had niets anders nodig dan haar volle, beladen stemgeluid om indruk te maken. Zestig jaar geleden overleed ze en dat vraagt om een hommage. De Theater BV maakte een musical over haar korte leven naar haar voorbeeld; intiem, zonder pracht en praal, en als middelpunt een dijk van een Piaf, gespeeld door een compleet in haar veranderde Suzan Seegers.

De eenvoud is mogelijk gemaakt door een dwingend, maar doeltreffend concept. Piaf is zojuist overleden en ontmoet vier personages uit de Tarot, afkomstig uit de kaarten die zij levenslang met zich meedraagt: de engel (Thomas Cammaert), de dwaas (Hein Gerrits), de duivel (Job Bovelander) en de dood (Cystine Carreon). Zij geven structuur aan deze vertelling en spelen in een terugblik op haar leven allerlei belangrijke personen uit haar liefdesleven en carrière.

De ontmoetingen met een van de vier Tarotkarakters, krijgen vanzelf een voorspellend karakter: ontmoet ze iemand uit het arsenaal van De Duivel dan ben je op je hoede, ontmoet ze De Engel, dan kan er niets misgaan. Een beetje gefabriceerd kan het wel zijn, als je Piaf voor de zoveelste keer haar kaarten ziet spreiden, zenuwachtig het rijtje hoort opnoemen en iemand een kaart laat trekken. Toch is het vooral een mooie vondst om snelle sprongen te maken en de vaart in de vertelling te houden.

Het is hierdoor ook geen musical waarin de groepen jonge dansers je om de oren vliegen en de decors continue verwisselen. Regisseur Martin Michel liet de vier uitstekende musicalperformers rondom Seegers met een gelaten, geruststellende houding tegenwicht geven aan de kleine, kromgebogen, lijdende Piaf, terwijl haar veelal tragische leven aan ons voorbijtrekt.

De Tarotkarakters dansen compacte choreografieën op de strook die het statische decor voor hen overlaat. Ze zingen wel eens wat mee, maar niemand kan tippen aan Seegers’ Piaf-geluid. Gelukkig neemt Seegers vrijwel elk lied binnen de kortste keren over. Zo blijft de focus van deze musical echt Piaf en haar muziek, die Franstalig is gebleven.

Een kleine twee uur lang zien we hoe het noodlot speelt met de arme Piaf, die geplaagd door reuma, rouw en podiumvrees haar publiek nauwelijks recht in de ogen kan kijken. Een krachttoer van Seegers, die spanning op haar trillerige lijf houdt, zwalkend door haar knieën zakt, moeizaam overeind krabbelt en weer precies op het juiste moment met haar krachtige stemgeluid de zaal vult. Een simpel stukje lucht en humor blijkt het hoogtepunt waar we op zitten te wachten. Daar werkt dit tedere eerbetoon behoorlijk knap naartoe.

Foto: Annemieke van der Togt