Doorgaans worden poppen in (jeugd)theatervoorstellingen zo gebruikt dat het publiek de spelers vergeet en de poppen tot leven komen. In Odysseus van Unieke Zaken niets daarvan. De poppen blijken niet eens speciaal voor deze voorstelling gemaakt, maar in allerijl geleend van de vierjarige dochter van Petros en Maria Boltakis (Peter Bolten en Mirjam Morsch), uitbaters van het Griekse familierestaurant Taverna Ithaka waar het publiek te gast is. Petros en Maria moeten improviseren, want doordat er iets is misgegaan in de reservering zijn alle gasten te vroeg en is het eten nog niet klaar. Om het wachten te verzachten, vertellen ze in de keuken aan hun klanten het beroemdste Griekse heldenepos: Odysseus’ twintig jaar durende zwerftocht na de Trojaanse oorlog.

Het begint vermakelijk, met keukentrolleys die het ene moment Ithaka en het andere moment Sardinië voorstellen. Alles wat maar in de keuken te vinden is, wordt behendig ingezet als rekwisiet. Een pan is al snel Odysseus’ schip en ovenwanten blijken zeemonsters. Zelfs de vuilnisbak krijgt een functie. Homerus’ Odyssee wordt daarbij behendig teruggebracht tot een handvol kernavonturen, waarin we onder andere leren waarom Sardinië eigenlijk zo is genaamd.

De vrolijke chaos die ontstaat door op het laatste moment een spatel, koksmes of vergiet te grijpen, is aanstekelijk en laat kinderen en hun ouders zien hoe je met een beetje improvisatie alles kunt gebruiken om een verhaal te vertellen. Jammer genoeg blijft de voorstelling echter te veel in dit uitgangspunt steken. Al na vijftien minuten slaat de verveling toe als voor de zoveelste maal een greep in het keukengerei wordt gedaan en weer een te gekunsteld stemmetje wordt gebruikt.

Veel beter zijn Bolten en Morsch op de momenten waarop zij het spel met de poppen achterwege laten, en zélf een rol in het verhaal op zich nemen. Bijvoorbeeld als Bolten als een hooligan tekeer gaat in de eigen keuken op ‘Ze dansen, ze schransen, ze sjansen, ze feesten als beesten’ of als Morsch in de huid van Kalyspo kruipt en weigert naar Zeus’ boodschapper Hermes te luisteren.

Een eigen draai aan het aloude verhaal wordt ondertussen nergens gegeven, terwijl de verwijzingen naar Star Wars en Jaws te opzichtig knipogen naar de volwassenen in de zaal. Dat de kookwekker na vijftig minuten afgaat en het ovengerecht verbrand lijkt, komt zelfs voor de allerkleinsten allerminst als een verrassing. Deze uitgebreide versie van de trailervoorstelling uit 2013 doet daardoor vooral geforceerd aan.

Foto: Unieke Zaken