In het theatrale concert OBSIDIAN // SILK traceert REINDIER een transformatieproces. In de futuristisch vormgegeven zoektocht naar transhumanisme maakt hij ruimte voor zowel extase als eenzaamheid.

Bij binnenkomst in de zaal van de Melkweg word je meteen ondergedompeld in een futuristische wereld, die het midden houdt tussen de anime-sci-fi van Daft Punk en de DIY-aliens van middelbare scholier Lily in Sex education. Op het podium zijn verschillende cabines te zien die aan het interieur van een ruimteschip doen denken en tussen het publiek lopen onorthodoxe wezens rond, die uit zilver lijken te zijn gegoten of uit spare parts zijn samengesteld. 

Het is een herkenbare stijl voor REINDIER, die in zijn Paradevoorstelling Cyberhuman ook al een toekomstperspectief hanteerde om de grens tussen mens en robot te onderzoeken. OBSIDIAN // SILK heeft in vergelijking met die voorstelling een iets minder theatrale dramaturgie: de maker beweegt langs vergelijkbare thema’s, maar kiest in zijn nieuwe creatie voor een wat traditionelere concertvorm. Binnen de songs is er veel aandacht voor choreografie en performance, maar de montage is te fragmentarisch om als theater te overtuigen, ook al omdat frontman en maker Reinier van Harten tussendoor het publiek regelmatig als zichzelf aanspreekt (in tegenstelling tot bij voorbeeld Naomi Velissariou in haar concerttrilogie PERMANENT DESTRUCTION, waarin ze altijd een rol blijft spelen).

De muziek staat dus centraal, en gelukkig kan de imdrukwekkende variatie die REINDIER aan de dag legt die aandacht moeiteloos dragen. In de individuele songs slaat Van Harten radicaal verschillende registers aan: van de opzwepende, maar ook afwisselend lichte en duistere synthpop van Tentacles en Consensual, tot de dromerige safe space van Snow en Darkside, van de uitzinnige zelfviering van ‘Watch M’e (I’m gonna rule the internet / you can watch me from the front row baby) tot de gevoelige break-upsong ‘You Took It All’. De rode lijn is de ontwapenende nieuwsgierigheid en vitaliteit die REINDIER over pieken en door dalen vasthoudt, en die het puurst tot uiting komt in ‘Blindfolded’, waarin hij een Sufjan Stevens-achtige, spirituele levensvreugde aan de dag legt.

De overheersend elektronische arrangementen worden op goed gekozen momenten aangevuld door melancholieke trompetsolo’s van Wendy Briggeman, die bovendien samen met Louisa Brunhoso als medeperformer en backing vocalist optreedt. De choreografieën van Yashavi Shrotriya die de drie performers uitvoeren sluiten goed aan bij de focus op het grensgebied tussen menselijkheid en technologie: staccato bewegingen worden afgewisseld met vloeiendere danspassages. En de kostuums van Esmee Thomassen ademen een houtje-touwtje-karakter dat het thema van de zoektocht naar zelfmaakbaarheid onderstreept.

OBSIDIAN // SILK bestaat naast de performance ook uit een reeks korte films. Het interessante is dat de videobeelden er veel effectiever in slagen je in een overtuigende andere wereld onder te dompelen, maar daarbij ook iets van de menselijkheid van de live ervaring verloren gaat. In de tegenstelling tussen de kilte van perfect self-design en technologie en de zachtheid en stunteligheid van de zoekende mens vullen film en performance elkaar goed aan. Zo laat REINDIER in zijn boeiende nieuwe creatie zowel de extase als de eenzaamheid van zelftransformatie zien.

Foto: Casper Koster