Het was de jonge vrouwen van het dansgezelschapje tout petit bij hun vorige twee dansproducties voor peuters en kleuters opgevallen dat de kleintjes heel direct reageerden bij verschuivingen en veranderingen van lichtintensiteiten. Ze draaiden zich vaak om, om te zien waar de bron vandaan kwam. Lichtprikkels werden daarom het uitgangspunt voor de nieuwste voorstelling van danseressen Lies Cuyvers en Ciska Vanhoyland. 

Het is hun eerste gesubsidieerde productie. Zonder hightech-toestanden, zonder wentelende en flikkerende spots, zonder glitterende en licht weerkaatsende bollen, maar simpelweg met een paar spots op de scène en met twee zaklampjes. Pure eenvoud. Meer hoeft dat niet te zijn om klein en groot te verrassen en blijven boeien.

Op het podium is een kleine zwarte ruimte gecreëerd. Met een zaklampje wordt aangeduid hoe we ons naar een plekje op de kussens en de tribune kunnen begeven. De twee danseressen gaan de dansvloer op, ze schijnen met een zaklamp op eigen voeten, bewegen die, richten het licht op de voeten van de andere.

Hun voeten dansen zachtjes, om dan wild te stampen, te marcheren en te schuifelen. De voeten, de knieën, de dijen, de armen, de schouders, ze worden in de lichtstralen van de zaklampjes gevangen en dan schommelen ze als het ware. De twee vrouwen dansen de ene keer hoekig, dan weer soepel, zacht, krachtig, solo of uni sono. Af en toe een tingelgeluidje, dat zich, naarmate de voorstelling vordert, uitbreidt. De soundscape (Koen Brouwers) geeft aan de dansante bewegingen een extra touch, zet het ritme aan, laat het licht in klanken glijden.

Met de zaklampen maken de twee vrouwen grote lichtkegels, om hun hele lichaam en de schaduwen op de wanden te laten dansen. Een paar spots op verrijdbare statieven maken het licht en de schaduwen groter. Onder de schaduwbenen van de ene kan de andere kruipen. De kleine, vinnige Lies kan zich groter maken, de lange Ciska kan in haar schaduw krimpen.

De beelden gaan heel organisch in elkaar over. De strakke timing en dosering zorgen ervoor dat de kleintjes en de volwassenen constant de bewegingen in het licht en in het donker blijven volgen. Abstracte dans kan zo mooi zijn, ook voor jong publiek. Af en toe klinkt er vanop het tribunetje een stem van een kleuter die verrast is in wat ie ziet. Een spel met een fosforescerende doek levert leuke beelden op. Een schaduwspel met zaklampen als in een tentje, maar onder een zeildoek waarop de lichtstralen als groene strepen en cirkeltjes blijven hangen en slechts langzaam verdwijnen.

Na het half uur mogen de kleintjes zelf aan de slag. Het is geen spel met schaduwen van figuren die je met je handen kunt maken, maar lekker op de grond tekenen met …. licht! De speelsheid en verwondering van de voorstelling zetten zich verder in de actieve kleuters. Fris teder in al zijn eenvoud.

Foto: Emilie Jacomet