Into the Open zet alle zintuigen op scherp. Dans en muziek versmelten tot het lichaam instrument is en het instrument lichaam. Het Vlaamse collectief Voetvolk drukt op de knop van postcorona-begeerte en sleept zijn publiek mee in een enerverende intergenerationele performance die het begrip concert deconstrueert. 

Een dansconcert, het lijkt een eenvoudig concept, maar dat is het niet. We zien hoe steeds meer choreografen de formule onderzoeken van binnenuit; denk aan het werk van Marlene Monteiro Freitas maar ook De Dansers. Soms riekt de poging naar al te veel structuur, soms juist naar chaos door te weinig structuur. Het is nog niet zo vanzelfsprekend om de juiste balans te vinden. Collectief Voetvolk heeft een voorsprong; Lisbeth Gruwez (choreograaf) en Maarten Van Cauwenberghe (componist) zijn een hecht duo en ontwikkelen hun voorstellingen al jaren samen.

Voor Into the Open, dat qua titel direct een verband legt met een lang en gesloten coronatijdperk, heeft Van Cauwenberghe zijn band Dendermonde (mannen op leeftijd) gemobiliseerd. Het drumeiland van Frederik Heuvinck vormt het zwaartepunt in de ruimte waar ook een aantal verhogingen zijn geplaatst, één in de vorm van een catwalk. Op die catwalk verschijnt Van Cauwenberghe heroïsch met zijn basgitaar. Drum, bas – de opmaat van het concert is gezet. Dan volgen de dansers, de ruimte onderzoekend. Met zijn tasje hip om de nek is jonge hond Misha Demoustier de enige man in het dansgezelschap. Als laatste verschijnt gitarist Elko Blijweert.

Virtuoze gitaarrifs, aanstekelijke beats Into the Open zet alle registers open. De loopjes van de dansers transformeren. Met hun kleurige lange haren maken de vrouwen (Wei-Wei Lee, Celine Werkhoven, Artemis Stavridi) van het headbangen een prachtige visuele ervaring. Het podium verandert in een arena van wilde stieren als in een weerbarstig bewegingsduet de krachten worden gemeten. Wanneer er lagen kleding uitgaan is dat een happening an sich, zeker in slowmotion met een blouse die een eigen leven leidt en het hoofd van een muzikant laat verdwijnen. Lichamen veranderen zo tot objecten.

In duetten raken armen en gitaarhalzen met elkaar in de knoop. Wanneer crowdsurfen in scène wordt gezet, heeft dat veel weg van een ceremoniële begrafenis. Elk concertelement wordt gedeconstrueerd en alle zintuigen worden aangesproken als ook het licht ‘de benen neemt’. Geometrisch opgestelde tl-lampen wisselen van kleur. Middenin het concert worden we verrast door een overweldigend dik aangezet concertlicht vanuit het grid. Waren we even ingezakt, dan zijn we er weer helemaal bij met deze uitbundigheid.

Danser of muzikant, Into the Open breekt de rollen open. Zo dwingt gitarist Elko Blijweert (hoezo op leeftijd!) respect af met een intrigerende en verstilde danssolo zonder gitaar en grijpen dansers de microfoon. Ze slaken oerkreten in een ritmische sectie die het publiek volledig inpakt. Motel Mozaïque moest nog wat opstarten op de eerste donderdag van de driedaagse happening. Maar er was genoeg animo voor de interactie, die uitmondt in een gezamenlijke ‘swing’ op het toneel. Wat een energie, wat een concert, wat een performance! Klasse.

Foto: Motel Mozaïque / Niek