Drie actrices zitten naast elkaar op krukjes op het voortoneel. Ze zijn uitgedost in kleurrijke kostuums. Het toneel is leeg. Ze kijken het publiek aan en beginnen te spreken. In een virtuoze, kronkelende tekst van Magne van den Berg nemen Lotte Dunselberg, Marjolein Ley en Alejandra Theus (onder de vleugels van Mevrouw Ogterop Producties) je mee in de dilemma’s van de hedendaagse actrice. (meer…)
Wie ben jij? Wie ben jij als je alleen bent? En als je samen bent met je partner? Wie ben jij als je een lastige oude vriend ontmoet, of een vriendin met wie je een aanvaring hebt gehad? Ben je dan jezelf, of telkens iemand anders? Een mens is als een kameleon, is de boodschap van Ik zou liever Angel heten van Productiehuis Mevrouw Ogterop: hij past zich voortdurend aan zijn achtergrond aan.
Angel – op zijn Engels uitgesproken – is de grote afwezige in dit stuk. De perfecte mens, die in tijden van twijfel altijd met de juiste opbeurende, relativerende tekst komt. Angel is er niet. Vijf andere personages wel, allen gespeeld door twee acteurs.
Setting is een vakantiehuisje, waar zes oude vrienden het jaarlijkse weekendje-samen zullen doorbrengen. Zo’n huisje met een even smakeloze als functionele inrichting (scenografie: Joncquil), met een nondescripte bank en voor elke gast één krukje. Eén voor één druppelen de vrienden binnen. Xia en Antoon, het koppel dat tegen beter weten in bij elkaar blijft. De lompe Bernd, die Yvonne heeft meegebracht, vooral omdat ze goed kan koken. De zweverige Cor die grossiert in vage wijsheden. Het wachten is alleen nog op Angel, door iedereen aanbeden.
Alle vrouwenrollen worden gespeeld door Lotte Dunselman, alle mannenrollen door Wouter van Oord. Aan beide zijden van de speelvloer staan kledingrekken. Worden ze een ander personage, dan kleden ze zich ter plekke om (kostuums: Freja Roelofs). Aanvankelijk gaat dat verkleden langzaam en nadrukkelijk, maar naarmate de voorstelling vordert, gaat het steeds sneller en schetsmatiger: het publiek weet dan inmiddels wel dat de man met het honkbalpetje achterstevoren op zijn hoofd de lompe militair Bernd is, de vrouw met het gele schort Yvonne; enzovoort.
Ik zou liever Angel heten begint als een wat trage, triviale komedie, maar gaandeweg wordt de tekst van Jibbe Willems scherper, valser, tragischer en gemener; maar ook liefdevoller en kwetsbaarder. De verkleedpartij om van het ene personage in het andere te transformeren, ontaardt in een vliegende slapstick, waarin vooral Wouter van Oord bijna per zin razendsnel schakelt naar een ander personage, met een andere lichaamstaal, een andere gelaatsuitdrukking, een andere stem. Een bewonderenswaardige tour de force. Lotte Dunselman trekt alle registers open, van gereserveerd naar geil en gekwetst.
Willems’ tekst staat uitdrukkelijk meerdere interpretaties toe. Aanvankelijk doet het stuk denken aan Arthur Schnitzlers Reigen, met personages die elkaar opvolgen en verschillende facetten laten zien van de mensheid. Uiteindelijk kan de toeschouwer een heel andere, diepere, behoorlijk tragische boodschap halen uit dit razendsnelle en vermakelijke rollenspel. Ieder mens heeft meerdere persoonlijkheden, klinkt er onder het gepingpong met personages door.
Ik zou liever Angel heten is de tweede voorstelling van Mevrouw Ogterop Producties uit Meppel, waarvan Lotte Dunselman artistiek leider is. In 2022 maakte het productiehuis Ik stond in een kutvoorstelling maar mijn haar zat wel heel goed, een even kritisch als komisch stuk over de toneelwereld. In 2024 volgt een voorstelling die de moord op Marianne Vaatstra als onderwerp heeft. Mevrouw Ogterop Producties zet zich zichzelf hiermee op de kaart als een serieus te nemen speler.
Foto: Sanne Peper
