Wies Bloemen neemt afscheid als artistiek leider van haar op jeugdig publiek gerichte gezelschap Danstheater Aya, met een voorstelling over hoop in een niet zo hoopvolle wereld. De geïntegreerde stukken publieksparticipatie zijn opmerkelijk goed gelukt.

Een kale boom met dito wortels hangt boven de dansvloer. Publiek zit er in hoefijzeropstelling omheen. De vier dansers zoeken van meet af aan het contact met de kijker. Dat doen ze met ferme bewegingen en met oogcontact, maar vooral met de vragende en uitdagende teksten die Gary ‘Duimalot’ Gravenbeek in hoog tempo op de kijker afvuurt.

De grens tussen het publiek betrekken en het publiek actief laten meedoen is dun. Zo laat een deel van de kijkers zich al snel gewillig meevoeren in een feestelijk swingende polonaise. Serieuzer is een variatie op het spel ‘over de grens’ waarbij de deelnemers steeds positie moeten kiezen op vragen als: ‘voel je je weleens machteloos?’, ‘ben je tevreden met de wereld van nu?’ en ‘doe je daar dan ook iets aan?’. 

Nou is uw recensent bepaald geen liefhebber van publieksparticipatie, maar in dit geval helpen al die kijkers op de vloer echt de thematiek van de voorstelling scherp te krijgen. Door al dat heen en weer geren blijft de sfeer los en spontaan, zodat de didactiek buiten de deur blijft. Wat me daarbij erg bevalt – en dat is zeker ook te danken aan de ongedwongen presentatie van Gravenbeek – is het vrijwillige karakter van de publieksdeelname. Dat maak je helaas wel eens anders mee.

De vraag hoe je als (jong) mens hoopvol blijft in een ingewikkelde en soms moedeloos makende wereld komt ook terug in de geselecteerde pop- en kleinkunstliedjes, waarop gedanst wordt. Zo horen we strijdbare protestklanken in ‘We Will Not Be Silenced’ van neo-hippie Olivia Fern en ecologische doembeelden in ‘Your Ancestor’, onderkoeld gedeclameerd door Nynke Laverman. Prince mag de hopeloosheid te lijf gaan met ongegeneerd escapisme in de dansvloerklassieker ‘Sexy MF’, terwijl aan het slot Wende en S10 op theatrale toon juist voor samenwerking pleiten in het deinende nummer ‘Sterrenlopen’: ‘Kom we gaan dan! Want ik kan het niet, ik doe het niet alleen.’

In deze losjes aan elkaar geregen dansnummers geeft Wies Bloemen haar dansers alle ruimte om hun persoonlijke krachten te tonen: de acrobatische power van Fleur Roks, de koele lichaamsbeheersing van Winter Wieringa, de lyrische schwung van Laura Costa en de atletische skills van Gary Gravenbeek. Dertig jaar geleden zette Bloemen dans voor tieners brutaal op de kaart met haar gezelschap Danstheater Aya. Met de viering van dans en levenslust die Hoop is, zet Bloemen achter haar loopbaan een overtuigende punt. Al liet ze in een recent interview met Trouw de mogelijkheid open dat die punt best wel eens een komma zou kunnen zijn.

Foto: Amanda Harput